Most stories are based on real people and events. These are occasionally mixed with jokes and stories from other villages.

Real Stories from Lurucina...Lurucina’dan Gerçek Hikayeler...

Born in 1960 in Lurucina, Artun Zeki Gökşan lived in his village up to the age of 18. He went to the primary school in Lurucina. He then went on to study at The English School in Nicosia for two years. He continued his studies at Türk Maarif Koleji in Nicosia after 1974.

He graduated from Hacettepe University in Ankara as a Mathematician. In 1990 he migrated to the UK where he worked as a journalist for over 15 years. His hard work and perceptive journalism helped his appointment as Editor in Chief for both Toplum Postasi and Londra Gazete newspapers respectively.

During his career as a journalist, he created his own style of writing in the Turkish Cypriot dialect on his comedy pages named ‘Giynik’, ‘Gazzik’ and finally ‘Zizziro’. He is currently continuing his work on Facebook by creating a group called ‘Zizziro Mizah Gazeddasi’. In a very short time the site has attracted an amazing number of just under one thousand members, and is still growing. The reason is due to his immensely humorous style of writing.

Artun seems to capture the culture and habits of the people of Lurucina like few people have. His immense talent for putting his observations into the unique mixture of Greek and Turkish Cypriot dialects are a joy to read. For those who had the good fortune to have lived and experienced the way of life in Lurucina will quickly recognise the witty and comical style. Just as important is the maintenance and continuation of his unique style to new generations of Cypriots. Though all the funny stories are related to the people who lived in Lurucina, I feel his stories will find equal appreciation from all Cypriots.

His own description of the language is "Lurucadiga Greek and Turkish".

He writes jokes about anything and everything directly relating to the Cypriot dialect.

Artun Gökşan is married with 4 children. He speaks Fluent English, Turkish and Greek and he has no hesitation in mixing all three in one joke or story. The result is an irresistible style that is unique and will no doubt have most people falling of their chairs with laughter.

Last but not least a massive thank you for his generosity in sharing his humour and talent on this site. This site and the folklore of Lurucina is no doubt richer with the stories and jokes of Artun Zeki Gökşan

To follow Artun's work please join his facebook site on.

www.facebook.com/groups/zizziro

************************************************************************

English translation of the stories

No doubt the translation into English in one respect completely loses the style, manner and essence of the Cypriot mix of Turkish and Greek languages. Only by understanding these 2 Cypriot languages and ways of the Cypriot way of life can one truly appreciate or understand the stories as told by Artun. Nevertheless many readers who cannot read or understand one or the other language often write and ask what the stories are about. An attempt has been been to explain this. Artun has thankfully given his blessing to the translation even at the risk of losing the original humour of his stories. A few that make no sense in the translation have however been left as they are.

As the creator of this website I take the responsibility for any mistakes made during the translation.

***********************************************************************************

This hilarious article was written in the aftermath of the  2006 Korean World Football  Cup.

What Artun has done here is use the nicknames of many Lurucina'lis who seemed to have a Latin twist to the name, together with some Italian national football players and produce a hilarious story of Lurucina winning the world cup. The results are simply hilarious.    

‎2006 Dünya Guppası’nı kim gazandıydı? Hatırlarsınız?

ÇAMPİYON LURUCİNA! (Nam-ı diğer İtalyano)

 Daha evel söylemedik, gizlin duttuk. Dünya Guppası’na gölge düşmesin, pilannar bozulmasın diye husolduk. Ma şimdi rahadlığnan açıklayabilirik. Daha evel söylemediklerimizi, iki aydır garnımızda duttuklarımızı ortalık yere serebilirik.

Dünya Guppası’nı gazanarak Çampiyon olan ve gendi gendilerine İTALYANO adını yakışdıranlar bizim kılarıdı. Yani, geçen Bazar günü Fransızları laos ederek guppayı alan LURUCİNA’ydı. Eyya ne bellersiniz? İsdersanız size köyümüzün meşşur topcularını bir bir tanadalım:

Galede meşşur BUFFON. Butto Cemal hanımın oğlu. Takım kapdanı GANNAVARO da bizim Gannauro’nun toruncuğu olur. Çok eyi topcudur kerüt. Pas vermesini da, drıfıl yapmasını da çok eyi becerir.

Ya o BARZAGLİCİK! Amcası Batsali Hüseyin gibi, o da zehir zemberek top oynar. ZAMBROTTA desen, bubası Lambretta Musdafa’dan çekdi. Topu kapdı mıydı, dut dutabilirsan. Halil Pirilli’nin yeyni PİRLO da fırtına gibin adam. Bakdık sonra kerattaya, sanki da Pirilli’yi görün önünde.

O MAVRO KAMURAN desen, Soner Mavro yeyninden hiç çekmedi amma, gene da idare eder. Gattolardan GATTUSO’ya gelinca! Kedi gibin adamdır deyus. Nerde ararsan oraşda bulun genni. Ya, Londra’daki Lurucina takımında oynayan, Erkut deye bir yeyni var, sanki da şıp dediler da ayni burundan düşdüler ikisi da. Yeyen değiller mi oğlum?

Bir da GROSSO var, zanederim o da Yassilerdendir. YAKİNTA, AMELYA, İNZAGİ, ZAKKARDO hem obir birkaş danesini da tam çıkardamadım. Yeni yetişen gençlerdendiller, ya da olabilir Bodamyalı ya da Dalilidiller. Gendilerine sorsan ‘Lurucinalıyık’ deller da, ben dedelerini tanadığım için öyle benzettim.

Ma neysa! Yüzümüzü güldürdü, fena sevindirdi bizi deyuslar. Dünya Guppası’nı Lakşa’ya daşımaynan, bütün Lurucina ve çevresini sevince boğdular. Bravo gennere ve da bravo teknik direkdör MARSELLO LUPPA’ya, osu aldı genneri da sonuna gadar daşıdı.

Bu Marsello zaten, amcası Gusella gibin öyle deli doludur amma, affedersiniz ne bok yediğini eyi bilir. Zaten, off the record, ben genne ‘Çampiyon olmassanız, aldanıp da Lakşa’ya dönmeyin’ deye ufakdan bir nasihadda bulunduydum. Bu Marsello Luppa, luppacı bir adam değil amma, meseleyi oracıkda gavradı. Alamanya’ya ayak basdığı günden gitsin, kimsesini sekdirtmedi.

Bravo adama! Bravo da gene bravo. Kısacası bravolar...

**************************************************************************

Do you remember who won the 2006 World Football cup? The champion's Lurucina, code name ''Italya''.

We never mentioned this before, we kept it a secret as we did not want to overshadow the football tournament. In order to keep other plans on course we kept quiet, but at last we can comfortably say openly. After waiting for two months  we finally want to get it off our chest.

We won the world cup, using an alias name of ITALYANO, yes it was our village players who last Sunday slaughtered the French and won the world cup. Of course it was us,  what do you all think?, we can finally introduce our famous footballers one by one.

The famous goalkeeper BUFFON is none other than Butto Cemals son. The team captain GANNAVARO is none other than Gannauro's grandson. He is a great footballer the rascal. His passing is as smooth as cutting grass, and what about BARZAGLI! Just like his uncle Batsali Hüseyinis he is a fast and furious player. As for ZAMBROTTA, he takes after his father Lambretta Musdafa. Once he takes the ball, catch him if you can. As for Halil Pirili's cousin  PIRLO, bless him, he is like lightning. Looking at the rascal is like seeing Pirili in front of you.

As for MAVRO KAMURAN, well he hasn't taken after his cousin Soner Mavro, but he still manages okay. As for the Gattos, GATTUSO the old rascal is like a cat, wherever you look he is there darting in and out, in London he has a cousin playing for the Lurucina team, it's amazing, he is almost the  splitting image of his cousin, they are after all related.

There is also a GROSSO, I think he is from the Yassi family but not too sure, as for YAKİNTA, AMELYA, İNZAGİ, ZAKKARDO and a few others I could not quite make out which family they are from, I guess they are from the younger generation, maybe even from Bodamya or Dali villages, but naturally if you ask them they prefer to say they are from Lurucina. It's probably because I know their granddads so I can just about make them out. Anyhow the important thing is they put a smile on our face and the rascals have made us all proud by bringing the cup to our part of the field. They have brought happiness to the whole Lurucina area and its surroundings. Bravo and bravo again to the technical director MARSELL LUPPA, who took them right to the finals.

Though Marsello is a bit nutty he knows what the shit he is doing. Off the record I told him, ''if you don't win the championship you will be well advised not to return back to this end of the field''. It was just a little advice you understand. This Marsello Luppa is not a greedy man but I think he understood exactly what I meant. No sooner did he set foot in Germany for the start of his work, he never gave anyone a chance to get one on him.

After all his success, I have to say Bravo to the man, bravo and again bravo.

******************************************************************************

Gözlerime bak... ... (look in my eyes)

Esgiden Sevgililer Günü mü varıdı? Televijjon, gazedda, dergi-mergi da yoğdu. İnsannar nerden ilham alacaydı? Anasından bubasından gördüğünden ya da ordan burdan duyduklarından!

Daha sonra tabii, berikât versin sinemalar çıkdı da, sinemaya gidenner bireccik olsun yeni şeyler öğrenmeye başladılar.

1960’lı 70’li yıllar. Sinemalarda Ayhan Işık modası. Hangi filim olduğunu hatırlamam amma, bizim Musdafa, Lefgoşa’da işini bitirdikden sonra, köye dönecek basın vakti gelene gadar, Şahin Sineması’nda Ayhan Işığın bir filimini görmeye gider. Filimin bir yerinde Ayhan Işık, sevgilisi rolündeki Fatma Giriğe:

- Gözlerime bak! Ne görüyorsun? diye sorar.

Fatma Girik de ona:

- Aşkımızı görüyorum! diye cevap verir.

Musdafa böyük bir keyifinan filimi seyreddikden sonra köye döner. Akşam yatağa girince, garısına filimde gördüğü Ayhan Işık takdiğini uygulamak isder:

- Be Hatice! Bak be bakalım gözlerime, ne görün?

Hatice bu soruya bir anlam veremez tabii. Musdafa’nın gözlerine bakar, yaklaşır ve daha diggadlı bakar, bişey göremez.

- Bişey yok be Musdafa!

- Ma eminsin Hatice! Bişey görmen? Eyi bak bakayim.

Hatice bu defa daha yakından ve daha diggadlı bakar ve Musdafa’ya:

- Hah şimdi gördüm! Aha goca bir çappak!..

In the old days there was no Valentines day, no television, newspapers or magazines. The only advice people had was from their parents, or what they saw themselves.

Later on, thank goodness cinemas opened. At least they had the opportunity to learn new things.

In the 1960's-70's Ayhan Isik the famous Turkish actor was the craze. I don 't remember which film it was but after finishing work our Mustafa decided he had time to go to the Shahin sinema before his bus was due to take him back to the village.

At one point in the film Ayhan Isik asked his loved one Fatma Girik to look in his eyes and tell him what she saw. ''I see our love'', she replied.

Mustafa was so happy and excited, that when he went to bed with his wife in the evening he wanted to try out Ayhan Isik's tactics. He asked her ''Hatice look in my eyes ,what do you see''?

Hatice did not give much meaning to this question. She looked carefully, and replied ''I cannot see anything Mustafa''.

''Are you sure Hatice'' he replied, ''look very carefully''.

This time Hatice looked very carefully and she said , ''Ahha I see something now, you got goop in your eyes''.

************************************************************************************

Obgôz lali bos ime yo!..

İdan din ebohin bu işen ambelyes boliges mesdin Lurucinan. Ce dambelya du Guseyi du Geleğu (Hüseyin Geleo) anniksan ce gutsullisan myan orean. Budin azzulyan bgôs ikseri, gabgôs ebiyen ce ksigutsullisen do ambelin ulon. Enefigen ude enan gutsullin basdes guzzules.

Ude o durgobullos, ude o muhdaris, ude ganenas allos enemborisan na anagalipsun bgôs egamen dudin din zzimyan. Anangasdigan ce valando ya ‘Gagovlian’ ce mirasan din zzimyan ulli horgani.

Alla i horgani abopsiazzondan budon arfondu Guseyi, don Musdafan du Geleğu (Musdafa Geleo). Obos e bisdevgan i Lurucades, o Musdafas idan angrizmenos, yadi ula da malya nada bgâsi o arfosdu o Guseyis, ce cinos namen bgâsi dibodes.

... Alla ganenas eniyen meda mmadyadu! Co Musdafas arnihigen din ibohesin. Eh, odan i horgani anangasdigan na bgôrosun din zzimyan, e vallan du gadares cinu budo egamen:

- Buna ba sdin bissan cinos budo egamen!

Odan aguen des ksidimaşes o Musdafas du Geleğu, e lalen ce cinos:

- Bu na ba sdin bissan, cinos bu lali bos ime yo!..

- Pezzevengin nadon tho cinon budo egamen dundo gagon!..

- Pezzevengin nadon tho cinon bu lali bos ime yo!..

*********************************************************************************************

Ma gudulla?

Do sineman dis Lurucinas idan neon. Molis anniksen, ulos o gozmos evuran nayi ganenan erğon. Brobandos do Savado-Giriyagon e yemonnen do sineman.

Myan nnihdan o dedezmu o Gaççaris, medin nenemmu din Dudun ebiyan ce cini sdo sineman mazzin. Bgôrosan, embigan mesa ce gatsan isdon dobon budus ethiksan. İsdera bu nakkon, o Ramadan Onbaşis o asdenomigos, irdden cegatsen bobiso dis nenezmu dis Dudus. O Ramadan Onbaşis idan bolla başis, i cilya du encizzen basdin tsaeran ombrosda bu gahedun i nenemu.

Oboz thibode! Arginisen do erğon, alla isdera bu nakkon, i nenemu i Dudu e bocimihigen. İ gagorizzici idan mahimeni na biyenni sdo grevadi ğliyora, enan medes ornihes loğargase, bu idan na andeksi nayi do erğon? Odan e bocimadun, i kelledis eppefden gada biso, cevonnen basdin cilyan du Ramadan Onbaşi. Mya vvolan, gyo voles, sdin tridin vvolan işa gusbisen don Gaççarin basdon nnomon o Ramadan Onbaşis ce lalidu:

... - Re Bekiri! Ma emahen i yenegasu ce gudulla?

O Gaççaris idan ‘hazırcevappis’. Thilathi i abandisi du idan edimi. Gidazzi don Ramadan Onbaşin mesda mmagya ce lalidu:

- E inda Ramada! Nomizzis bos en cini meda nişanya bonna gudullun monon?

*********************************************************************************************

Enna me fayis?.. (Your going to eat me)

O Ali Kalis (Çarbis) budin Bodamyan, idan o brodos bu eferen drahdor sdo horgon. Sda delefdea du o Ali Kalis e behanen fdohos, alla bu idan sdo horgondu işen bolla malya. Odan ebezzen tavlin, i esirnen zzarga, ‘Allah da var be!’ (Eşi ce theon re!) e lalen o magaridis.

Oboz thibode! Odan eferen do drahdor sdo horgon ce gallicepsen bano, e sdardaren do ce evgallen do hazzindu. Aksippa obun cane ncisen, do drahdor e balaren ceminen balarizmenon. Bedassede gado o Kalis, arbaksen enan vizzagorotson buhame ce bedaksen do gada do drahdor ce lalidu:

- Vre bunabas isdanathheman nabayis! Enna me fayis?

Kaynak: Hüseyin Selim (Ali Kali’nin oğlu Tayareci’den duydu)

That Ali Kali 'Carpi' from Bodamya was the first to bring a tractor to the village (Lurucina). In the end poor old Ali Kali died, but while he was in his village he had a lot of land. When he used to play backgammon, every time he threw the dice he used to call out ''there is a God also''.

Anyhow, when he brought his tractor to the village and used to climb in and enjoy starting it up. Suddenly what ever he may have touched the tractor suddenly stalled. Kali jumped down from the tractor, he grabbed a large stone from the ground and threw it at the tractor and shouted, ''Where the hell do you think you are going, are you going to eat me as well''?

Source: Hüseyin Selim (as told by Ali Kali's son)

*********************************************************************************************

Cehenneme giddi...(She's gone to hell)

5-6 yaşlarında güçük bir çocuğdum. O zaman dedem Hasan Efendi, nenem Razgeli ve Meral halam Londra’da oldukları için, biz da onnarın Kafa mahallesindeki evlerinde galırdık. Akşamları dedemin evinin önündeki çimento sekiciğin üsdünde oturur, isgemlesini alan gomuşular da buracıya toplanır, gaveler yapılır, günün dedigoduları buracıkda değerlendirilirdi.

Kimler kimler toplanırdı buracıkda? Annem (Fatma Bekir Gaççari), İmamena (Emine aba), Gaşaolena (Hacer aba), Razgeli Gaşano, Zübeyde Arif Kafa, Raziye İmam aklımda galannar. Bir ara Gülseyfa abanın da o mahallede oturduğunu hatırlarım.

Bir gece her zamaki gibi gene oracıkda toplandık. Biz çocuklar da yolda aşşa-yukarı goşdurup oynarık. Gaşaoli dede da hemen yan tarafdaki evinin önünde oturmuş, tsiyarasını içerdi. Ben da devamlı gider, gucağına çıkardım.

... O gece Gaşaolena nene ortalıkda yoğdu. Ben merak edip Gaşaoli dedeye sordum:

- A Gaşaoli dede! Nere giddi Gaşaolena nenem?

- Cehenneme giddi!.. dedi Gaşaoli dede.

Ben tabii annamadım ne demek isdediğini. Obir çocuklarınan oynamaya devam eddim. Biraz sonra Gaşaolena nenenin aşşağdan geldiğini görünca, goşdurarak Gaşaoli dedenin yanına giddim:

- A dede, a dede! Aha Gaşaolena nenem gelir cehennemden!..

I was a child of 5-6 years old. At that time my granddad Hasan Efendi and grandmum Razgeli were in London with my aunt Meral. As their house in the Kafa street in Lurucina was empty we stayed at their home. In the evenings I used to sit on a block of concrete in front of their house. Neighbors used to put their chairs up on the base of the concrete and have coffee while gossiping about the days events.

And who didn't gather round here?? My mum(Fatma Bekir Gaççari), İmamena (Emine aba), Gaşaolena (Hacer aba), Razgeli Gaşano, Zübeyde Arif Kafa, Raziye İmam are a few that come to mind. At one time I remember Gulseyfa aunty also lived on the same road.

One evening, as usual we all gathered there. Us children used to run up and down the road playing. Granddad Gaşaoli used to sit at his house which was on the side where we stayed. I always used to run and sit on his laps.

That evening grandma Gaşaolena was nowhere to be seen. I got curious and asked granddad '' Where is Gaşaolena nene''? Angryly he responded ''she's gone to hell'. Naturally I couldn't make out what he meant. I carried on playing with the other children.

I soon noticed grandma was coming down the road. I ran and told grandpa Gaşaoli, ''Grandpa grandpa, eya eya, grandma Gaşaolena is coming back from hell''.

*********************************************************************************************

Shut up you...

Lurucinalı gençler gavede garşılaşdıkları Tsende’ynan devamlı dalga geçer, onu sarallardı. Tsende da bağırmaya başlar, gendini incidennere söver sayardı.

Lurucina’dan İsgele’ye gaçan ve burada uzunca bir süre Urumlarınan yaşadıkdan sonra Lurucina’ya geri dönen Sogradi da, bir gün gene Tsende’nin ateş püsgürdüğünü görünce ona desdek olmak isder:

- Gızma yahu! Brak genneri da aha gençdiller, mahsuz yapallar gızdırsınnar seni. Geş bura da brak genneri!..

... Gulaklarından ateş fışgıran Tsende, bu defa hıncını Sogradi’den çıkarır. Hemi da ona İngiliçça gonuşarak:

- You shut up! You go Larnaca Greek, you come Lurucina Turkish!..

When the youngsters of Lurucina used to gather at the coffee bars and Tsende used to pass by they often teased him. Tsende often used to swear at them in return.

One particular young man had left Lurucina and lived in Larnaca for a while to live with the Greek Cypriots earning him the name of Socrates. He finally returned after a few years. Seeing that the rest were teasing Tsende, Socrates decided to intervene and support the old Tsende. in turn he told Tsende not to get too upset as they were just winding him up, come over and ignore them.

Tsendes ears were flushed with rage, this time he turned his anger on Socrates.. In addition he spoke to him in English saying - You shut up! You go Larnaca Greek, you come Lurucina Turkish!..

*******************************************************************

ANILARDAN BİR DEMET...

Bizim yemişlerimiz...

Güçüklüğümüzün yemişleri bile bir başgaydı. Bizim çocukluğumuzda, şindiki gibin yemişci dügganına girdiğinde, çakuletlerinan şekerlerin arasında gayibolmazdın. Her dönemin tabii bir da meşşur yemişi varıdı, amma o da bir ya da en çok iki daneydi. Baggala giddiğimizde alacağımız yemiş belliydi, bütün yemişler 10, daş padlasa 20 çeşidi geşmezdi.

Ne yemişler varıdı bizim çocukluğumuzda? Benim en çok sevdiğim yemiş, Ayşe Malagu neneden, 3 dane bir guruşa aldığım şekerleridi. Tam ne derdik gennere hatırlamam amma, böyün aldığımız yumuşak ‘toffie’ yemişlerin aynısıydılar. Ayrı ayrı kağıtlara sarılı, tek tek satallardı genneri o zaman. Çok defa Ayşe Malagu’dan yarım şilinnik, yani 15 dane aldığımı, ceplerimi doldurup sevine sevine eve giddiğimi hatırlarım.

Bir da pembe-beyaz lasdikimsi bir yemişimiz varıdı. Onu da şimdiki yemişler arasında bazan görürüm. Birkaş defa denedim amma, bizim o esgi yemişin dadını bulamadım.

Hatırlarım ilkokul altıncı sınıfdayken, okulda yemiş saddığımız bir gaşamız varıdı. Bu gaşa okulun kantini sayılırdı. Her tenefüsde aramızdan iki gişi gaşayı alır, yukardaki ilkokulun o yüksek verandasının kenarına goyar, iki tarafına oturur ve aşşağıda sıraya giren talebelere yemiş satardık.

Fizza (perisgân) yemişleri da varıdı bizim çocukluğumuzda. Parlak kağıdınan kapadılmış, dondurma pisgotuna benzer güçük pisgodcuğun içindeki fizadan bir da ‘adamcık’ çıkardı. Bu adamcıkları birikdirip, mahallede pirillilerinan ‘adamcık’ oynar, biribirimizin adamcıklarını yütmeye çalışırdık.

Bir ara bir da gara sakız modası çıkdıydı. Herkesin ağzında gara sakız varıdı. Bu gara sakızlar oldukça böyüğdüler. Bir taneynan ağzın dolardı. İki dane birden çiğneyemezdin.

Bizim yemişlerin en meşşurlarından biri da ‘gannauri’ yemişiydi. Hayriye neneden aldığımız gannaurileri, Hayriye nene, gazedda kağıdından yapdığı funiciklerin içine doldurur, bir guruşa bize satardı. Hayriye nene, golunda daşıdığı sepedin içinde ayrıca fısdık, leblebi, basadembo gibi yemişler, yani ‘gastragalya’ satardı.

1974 yılından hemen önce da Othello dondurmaları çıkdıydı. Böyün aldığımız Cornetto’ya bireccik benzellerdi amma, bu Othello dondurmalarının dadı bir başgaydı. Naylona benzer şeffaf bir kağıda sarılı satılıllardı. Dondurma pisgotunun içindeki dondurmanın üsd kısmı galın bir çakulet tabakasıynan gaplıydı.

Bizim, baggallardan aldığımız şeker yemişlerinin yanında, bir da bazan köylülerimizin, bazan da başga köylerden gelen gendi insannarımızın yapdığı ‘ev yapımı’, halis-muhlis ‘doğal’ dadlı ya da yemişlerimiz varıdı.

Basdellilerimiz (ya da basdellâgi) varıdı mesela. Sisamlı basdellileri imam efendi gendi yapar ve satardı. Gaplan ya da Gaplanuicik dediğimiz imam efendi, galiba teneke bir çay ya da çakulet kutusunun içinde daşıdığı basdellileri ya gavelerde, ya da sinemada ve futbol maçlarında satardı.

Basdellilerin bedmezinan yapılanını da Faranga’dan alırdık. Faranga da eşşek arabasıynan köyde dolanır, gap-gacak, yem-yeyecek ve daha hatırlamadığım bir sürü şey yanında yemiş da satardı. Faranga’nın basdellilerini çok sevdiğim için onnarı eyi hatırlarım.

Sinema deyinca, böyük bir naylon sakullada darı satan İbrahım Amca’yı hatırlamamak olmazdı. İbrahım, gerek yazlık, gerek gışlık sinemada darı satar, sakullanın içinde dudduğu böyük plasdik gadefi doldurup gucağımıza dökdüğü darılardan bir guruş alırdı. Annemiz da evde bize çatlayan darı yapardı, amma İbrahım Amca’nın darılarının başga bir dadı varıdı.

Futbol maçlarında da en çok rağbet gören dadlı, Salih dayının gendi yapdığı şammalileriydi. Ya Tremeşe ya da Meluşa’dan Lurucina’daki, o zaman 2. ve 3. Lig maçlarına motoruynan gelen Salih dayının, böyük bir tepsinin içinde getirdiği şammaliler kapış kapış giderdi.

Bir da camekânlı arabacığıynan dadlı satan ve genne ‘Dadlıcı’ dediğimiz uzun boylu, kilolu, beyaz tenli, sessiz, efendi bir amcamız varıdı. Bu amcanın zanederim ‘Musdafa Dadlıcı’ adında bir da oğlu varıdı. Musdafa Dadlıcı şimdi nerdedir hiç bilmem, zere onu 70’li yılların sonundan beri hiç görmedim. ‘Dadlıcı’ amca maçlarda, gavelerde o üç tekerlekli arabacığıynan gezer, dadlı satardı. Tam olarak ne saddığını eyi hatırlamam, amma zanederim sütlü börek, samsı, mahallebi gibi şeyler satardı.

Gençliğe ayak basdığımız ve köyde gaveye çıkmaya başladığımız senelerde, hep İbrahım Gingi’nin gavesinde toplanırdık. Burada gonga, sbasdra gibi kağıt oyunnarı oynar, üsdüne da celli ya da mahallebi goyardık. Gırmızı celli ve sarı mahallebileri İbrahım dayı gendi yapar, gavede satardı. Normal cam gadeflerin içindeki celli ya da mahallebileri getirirkan İbrahım dayı, gaşıcığı içine batırır ve ‘İçinde sallanıır geliir’ deyerek böyük bir mutluluğnan önümüze goyardı. Sarı mahallebilere isdeyen gül şurubu da dökerdi. Gavelerde işdiğimiz içecekler arasında Belkola, Babulap, Tropi, çay (sütsüz), gül, sumada ve tabii gave da varıdı.

Yaz aylarında ailecek parka gidip dondurma yemenin da ayrı bir zevki varıdı. Senede bir ya da birkaş defa yeme çansı yakaladığımız, o güzel dondurma gadeflerinin içinde gelen beyaz, pembe, gahverengi rengarenk dondurmaya doyum olmazdı.

Yemiş diye başladık, konu konuyu aşdı, nerden nereye geldik! O esgi günnerin yemişleriynan dadlıları bir başga mıydı? Yoksa bize mi öyle geliyor, bilemem! Amma bir gerçek varısa, o da bunnarın bizim nesil üsdünde unudulmaz bir edgi bırakdıklarıdır. Ne dersiniz?

*******************************************************************

Eşi muyan... (Theres a fly)

Enas beladis myan imeran odan egahedun sdon gavenen du Fayikki, fonaksen don gavecin narddi:

- E Fayikki, ela olan enan lepton!

- İnda mboşi re?

... - Ela tha olan! Baradira! Eşi muyan mesdon gaven!

O Fayikkis osson ce agusen bos işen muyan mesdon gaven, e sdahigen ce lalidu beladi:

- İnda eheles naşi mesa? Gamilon?

One day a customer went to the coffee house of Fayik, after he was served coffee he called to Fayik to come over for a minute. ''What's up he asked''. The customer said ''look in the cup, there is a fly in the coffee''. As soon as Fayik heard this he stood up and replied, ''so what did you expect in it, a camel'?

******************************************************************************************

Eşşeklerdir... (It's the donkeys)

Dayım İsmail Bekir Gaççari, güçüğkan babasının, amcasının davarlarına giderdi. Bir gün Mehmet amcası ile eşşeklere binmişler, yavaş yavaş Gafgalla'daki mandralara doğru gidellerdi.

İsmail dayımın soğukdan barsakları şişdi, ossurmak isder amma, Mehmet amcasından utanırdı. Bir ara eşşekler ossuruk admaya başlayınca, dayım da onların arasında göverirsa ağnaşılmaz deyerek gendini sıkmakdan vazgeşdi. Mehmet amca gürültüyü duyunca gülerek:

- Ne ossurun bre keratta?

- Ben değilim amca, eşşeklerdir!..

- Hehhe! Ne bre deyyus! Eşşeklerin ossuruğunu tanımayık?

When my uncle Ismail İsmail Bekir Gaççari was a young boy he used to go and help look after the sheep herd of his uncle Mehmet. One day Ismail and his uncle Mehmet was riding on the donkey near the sheep pen at Gafgalla. Ismail had a tummy ache and needed to fart, but was a bit concerned in case his uncle heard him. No sooner had his donkey farted he found the opportunity to relieve himself. No sooner had his uncle heard the noise, he turned round and said ''why are you farting you rascal''. ''It wasn't me uncle he replied''. His uncle laughed and responded ''why you rascal, you think I don't know the difference between your's and a donkey's farts''.

*********************************************************************************************

This particular story is based on the amazing number of nicknames given to families and individuals. Each and every person in this story did actually have a nickname of an animal. For example if an individual was quick or sharp-eyed it would have earned him a nickname, ''quick as a cat '' would become 'Gatto'', sharp eyed and swift could have earned him the name ''Eagle'' Kartal in Turkish or ado in Greek. In this story Artun makes up a story that someone is looking for his friends or relatives. He uses families that had nicknames of animals and creates a funny story around this aspect of our culture that was very common in those days

Hayvanat bahcası... (A Zoo)

Gıbrıslı Türklerin meşhur keman usdası Lurucinalı Gülferi, hayatının son dönemlerini Londra’da geçirdi. Londra’da oğullarıyla birlikde gurduğu ‘Gülferiler’ müzik grubu ve ‘long play’ olarak çıkardığı ‘Kıbrıs Oyun Havaları’ adlı çalışmasıyla herkesin gönlünde tahd gurduydu.

Gülferi aynı zamanda çok yardımsever bir insanıdı. Londra’da galdığı büyük, bol odalı evi çoğu zaman bir hotel gibiydi. Gıbrıs’dan gelennler, gidecek yeri olmayannar hep gider, Gülferi’nin evinde galıllardı.

Bir gün Lurucinalı ahbaplarını arayan Galeburnulu bir gişi, sora sora Gülferi’nin evine gelir. Kapıyı çalar. Kapıyı açan Gülferi usdadır.

... - Nesderdin oğlum?

- Meraba amca! Kartal bundadır?

- Yok.

- Gatto?

- O da yok.

- Ado da gelmedi bura?

- Yok o da gelmedi.

- Ya dediler be şu Gufo hem Muya bundaymış.

Gülferi usda, Galeburnulu isim saydık sonra, gülmeye başlar. Galeburnulu merak eder:

- Ma n’oldu amca da gülen? Sgilli da bunda değil?

- Ma ne be amma sen zaneddin da buracığı hayvanat bahcasıdır?

The well known violinist of Lurucina Gülferi lived most of his later life in London. Together with his sons he produced many great discs of Cypriot folk music which won the hearts of many. Gülferi was also a very generous and helpful person. He lived in a big house which at times seemed like a hotel as many people coming from Cyprus or homeless friends stayed at his house.

One day a chap from Kaleburnu came looking for his Lurucina friends. Gulferi opened the door and the Kaleburnu man asked him if Kartal (the eagle) was there. Gulferi said he was not. ''What about Gatto'' (the cat''?

Gülferi replied that he was not there.

''Has Ado (the hawk) been to your house''?

''No he hasn't come either''

''but they told me that Guffo (the owl) and Muya (the fly) were here

Gülferi started to count the names and began to smile,

The chap curiously asked him ''what are you smiling about uncle'' and asked if ''sgili' (the dog ) was there.

Gülferi then responded by saying ''what do you think this place is, a zoo or something''?

**********************************************************************************************

Sen da aleyhime? (you against me also)

Gaveci Faik dayı bir sabah, Lurucina’daki gavesini aşdığında çok sinirliydi. Genni o gün ne gızdırdıysa, her önüne geleninan gavga eder, laf söyler, üsdüne gelennere da söverdi.

Sinirleri bireccik yatışsın deye, gavedeki rafda duran patariyalı radiyosunu aşmak isdedi. Radiyonun düymesini çevirdi. Ankara Radiyosu da o vakıd Türk sanat müziği çalardı. Faik dayı radiyoyu açarkandan spiker:

- Sevgili dinleyiciler, şimdi de bestekar Hacı Faik Bey’den eserler dinleyeceksiniz.

Fayık dayı bunu duyarkandan tam sarasına uğradı. Radiyoyu kaparkandan yere vurdu:

- Pezzevengi! Etişmez beni sinirim, sen da aleyhime?

The coffee shop owner Faik opened his shop one day, but seemed in a very angry mood.. Whoever came to his coffee shop that day was on the receiving end of his temper, if anyone answered back he simply swore at them.

One person decided to calm things down a bit by turning on the battery operated radio and tuned in to Ankara Radio for some traditional Turkish music. By some strange coincidence the speaker on the radio announced that ''today we shall play some music from the composer Haci Faik bey''. No sooner had Faik the coffee shop owner heard this he became furious, picked up the radio and smashed it on the floor. ''You pimp'' he said, ''its not enough I'm so angry you have to be against me also''.

******************************************************************************************

Aysdon aysdon... (leave him leave him)

O Cefalalis idan galos filos medon dedemmu don Gaççarin. Banda ergedun boci sdo sbidindu dedemu, ce gahundan sindihannan, ce gabodes ebinnan ce gamyan.

Alla o Cefalalis odan egahedun basdin tsaeran, isdera bu nakkon e bocimadun. Etsi bale myan imeran, odan egahedun medon Gaççarin, e bocimihigen basdin tsaeran, e gremmasdigan da şili du gado carginisen na lohharizzi. Odilloyis cane battennen, ules i muyes e sinağundan basda şilidu, odan e bocimadun. Osson ce bocimihigen, lali i nenemu i Dudu:

- Osbollâde! Edon bu e bocimihigen bale! Ksibnadon mori!

O Gaççaris yelondas lali dis yenegas du dis Dudus:

- Aysdon aysdon! Cenna meffigi ude myan muyan dora! Ennades gaharisi!..

Cefalali was a good friend of my granddad Gaççari, he always used to vist him and they had long chats together, occasionally they had a little drink, but Cefalali often used to feel dozy and nodded of on the chair while granddad talked to him. He often snored and his mouth used to stay wide open, somehow the flies used to land on his lips.

My grand mother Dudu used to ask granddad Gaççari to wake him up.

''leave him, leave him to sleep'' he replied ''at this rate we won't have any more flys left''.

*************************************************************************************************

Yadi oksa ennasu gyâvasi? (why or is he going to read to you)?

İ fellaes e yirizzan da horga ce ğorazzan cinon dudon. Odan irdasin sdin Lurucinan, o Deliyos işen enan ğğaron dis bulisis. O fellas baradirisen boci boğa, aresen du o ğaros, abofasisen na do ağorasi. Bano gado, e ksiğihigan medon Deliyon.

Odan e bodavrisan da şergadus ce tokkaran ya na delyosun din bulisin du ğaru, o fellas baradira, donan du ammadin du ğaru idan sando sdravon. Etsi sane tokkaren, e biyen na davrisi do şerindu biso, ce lalidu Deliyu:

- Manda olân! En andrebese cenna mu bulisis do ğğaron medo ammadin sdravon?

O Deliyos, thihos na hamnisi do şerindu fella, lalidu:

- Yadi oksa ennasi gyâvasi ahemeriyan?

The gypsies often traveled around the villages to buy this and that, once they came to Lurucina. Deliyo had a donkey for sale. The gypsy checked the donkey up and down and offered to buy it. They started to shake hands on the deal. The gypsy than noticed that one of the donkeys eyes looked like it was blind, he pulled his hand away and told Deliyo ''You should be ashamed of yourself selling me a half blind donkey''. Deliyo replied '' what you worried about, its not like he is going to read you the newspaper ''.

************************************************************************************************

When the Turkish Cypriots first came to the UK they found the word ''shut up'' a bit strange as it sounded like Şarap (pronounced Sharap in English or wine in Turkish, consequently many children and adults often used the Turkish word to say Şarap. (shut-up). Children off-course did not always understand this difference as they were born in the UK. Artun seems to have played on this to create a small story

Şarap...(Wine)

Barışcığım 5-6 yaşlarında bişeyidi. Bir gün bir arkadaşları ziyarete gideceydik. Yolda giderkan bir şişe da şarap alıp götürelim dedik. Yolda uygun bir yerde durduk, Cemile arabadan indi, bir şişe şarap alıp geldi. Annesi arabaya gelince Barış sordu:

- Anne, ma ne aldın?

- Şarap.

... Barış ağlamaya başladı. Ansızdan ne olduğunu, neçin ağlamaya başladığını ağnayamadık.

- N’oldun babam? Ne ağlan şimdi?

Barış ağlamaklı bir halinan cevap verdi:

- Sordum anneme ne aldı, da dedi bana ‘Shut-up’!..

My son Baris was about 5-6 years old . One day we were visiting a friend, on the way we decided to buy a bottle of wine to take to our friend. My wife Cemile got out the car and bought a bottle of wine.On her return to the car, Baris asked ''what did you buy''? ''Sharap (wine)'' she replied. Baris started to cry, we were not too sure why he suddenly started to cry. We asked what was wrong, he said I just asked my mum what she bought and she told me to sharup (shut-up).

***************************************************************************************************

Varisen...(Getting heavy)

O Bittordos (Musdafa Bitordo) odan embin sdin iligiyan, arosdisen ce eppesen sdo grevadin. İdan ce nakkon basdos, alla budin arosgân e basdinen barabano. İ yenega du i Razgeli, da bethga du, i ğidoni, i horgani erggundan ya na don thun, na du busin berasdiga.

Myan imeran irdden ci Melekku ya na bi berasdiga. Egatsen nakkon, din oran bu idan nna fiyi, lali dis yenegas du Bittordu dis Razgelis:

- E varisen o Musdafas gori Razgeli. Etsi don horo eyoni...

O Bittordos agusen inda mbu iben i Melekku. Aman ce efiyen ce biyen, lali dis yenegas du:

- Ma vallis ifdin du laomenu? Ya e bellanen delya dudi, ya en delya stravi! Emme hori odi e yiniga sando grommio-fillon, ce lalisu e varisa?

When Mustafa Bitordo was old he became ill and was bed ridden. He was always a bit skinny but after his illness he lost even more weight. His wife Razgeli, his children were often with him. His neighbors often visited to wish him well.

One day a Melleku came to wish him well, she sat a while, and just as she was leaving she told Mustafa's wife Razgeli that she thought he had put on a bit of weight, on hearing this Mustafa waited for Melleku to leave. He turned and told his wife ''don't listen to the idiot, she has either gone blind or stupid, can't she see I've become as thin as a spring onion leaf and she tells you I'm putting on weight''.

*****************************************************************************************************

En gadalavennun Englezziga...(they don't understand English)

İdan galocerin. Cindo hronon, i Emine (Bede), i gori du Gaççari, biyen sdin Gibrun bu do Londinon me da mora ce me don andrandis. E minisgan sdin Lurucinan sda sbiggâ du yeru.

O Gaççaris, din nihdan eppefden mesdin avlin. İşen din gargoluan du came gadayira budun o furnos. Da gobellugya ci Emine, eppefdan mesdin thihorin.

Myan nnihdan odan eppesan, o Gaççaris agusen don Bekirin don angonan du, ce sindihannen sane cimadun. E mallonnen me gadi mesdo grevadin. İşa e fonaksen dis gorisdu:

... - Ra Mine! Manda mbo bahen do moron?

- Dibode buba. Faaandon da gunubga alobos ce ksidimazzi dus!

- Eh! Ma be du, da gunubga duda ence gadalavennun Englezziga! Yacinon ceffevgun!..

It was summer that year when Emine Bede the daughter of Gaççari went to Lurucina from London with her children and her husband. They stayed at her fathers house. Gaççari used to sleep in the garden, near the mud brick oven.

One night Gaççari heard his grandson Bekiri talk in his sleep. He was fighting with some one in his dream. He called out to his daughter ''Hey Mine what's wrong with the boy''?

''nothing dad, maybe the flies are annoying him and he is swearing at them''.

''Well you better tell him the flies here don't understand English that's why they wont go away''.

****************************************************************************************************

The fluency of the people of Lurucina in speaking Greek was well known in Cyprus. Strangely though they all did they occasionally used this in an unusual way to accuse their neighbors of being underhanded and untrustworthy. It was a bit like the old saying ''Beware of Greeks bearing gifts''. It was customary in Cyprus for the ethnic communities to mistrust each others attitude. Being simple they occasionally assumed this would give them the upper hand even in a court of law. This was one such case.

Urumdur... (He is a Greek)

Lurucinalı İsmail Barbaroz’unan Çoşgun Halil Musdahuri, bir tarla gavgası yüzünden mahgemelik olmuşlar. Davanın görülmesi için Lefgoşa Gaza Mahgemesi yargıcının garşısına çıkmışlar. Hakim davayı okumuş, tarafları dinlemiş, garar kesmek için mola isdemek üzeredir. Tam bu arada Çoşgun elini galdırmış:

- Hakim bey! Bişey söyleyebilirim?

- Buyur Coşgun bey. Tabii da söyleyebilin!

... Çoşgun, Barbarozu gösdererek hakime:

- Hakim bey! Bu gördüğün adamın NENESİ Urumdur!..

Bunun üzerine Barbaroz ayağa gakar:

- Hakim bey! Ben da bişey söyleyebilirim?

- Buyur İsmail bey! Sen da söyle bakalım!

- Doğrudur hakim bey! Benim nenem Urumdur. Amma bu gördüğün adamın GENDİSİ Urumdur!..

Ismail Barbaros from Lurucina and Çoşgun Halil Musdahuri, once had an argument over a land dispute. They went to court to settle their argument. For this they had to go to the Nicosia District court.

The judge read out the case and after all was said the judge called an adjournment in order to decide the case. At that moment Çoşgun lifted his hand and asked to say something.

''Yes off-course'' said the judge.

Çoşgun pointed to Ismail Barbaros and said ''Judge this mans grandmother is a Greek''.

Ismail immediately put his hand up and requested to speak.

Okay said the judge ''you can also say something''.

''Its true judge that my grandmother is Greek, but this man himself is Greek!

*****************************************************************************************************

Anamedaksimmas berna!..

O Bittordos (Musdafa Bitordo) e bulen boğulla sdo mahazzindu. Bulen ce tsiyara. Dodes da tsiyara e bulyundan ce medo enan.

O Rayifis dis Seferus (Rayıf Seferu) idan beladis daimicis. Banda e ğorazzen tsiyara budon Bittordon. Ebgânnen 2-3 gaha volan, egovgen da budin mesin, ce gabnizzenda medo galamuin du.

Myan imeran bale, odan e biyennen sdon Bittordon, ivren hame enan balyon paran, enan ‘feslin’ bu e lalusan i balyi. Biyen vurindos isdon Bittordon:

... - Re Musdafa! Ozmu ğliyora bucame driya ‘Lakidri’ (Lucky Dream) ce brebi nabağo, eho vulyan!

Odan ebgâsen da tsiyara du bu don Bittordon, eogen du don ‘feslin’, ce babutsin a hahigen bucame o Rayifis. O Bittordos baradira, enan balyon ‘feslin’. Eniben dibodes, evalendo bugado budin gaşan bu evallen da riyalya du.

Yirisonda meran, o Rayifis irdden bale na ağorasi tsiyara. Ebiren da tsiyara du, ce eogen enan thiblo selinon. O Bittordos, odan du eogen da luvisda biso, evalen cedo ‘feslin’ mesa. Bgânni da luvisda o Rayifis, baradira, odan iyen do ‘feslin’, lalidu:

- Ma re Musdafa! Dudon bu mu eoges e ‘feslin’. Em berna!..

Yelasen o Bittordos ce lalidu:

- Anamedaksimmas berna Rayifi, anamedaksimmas berna!..

****************************************************************************************************

Biyen ce volisen...

Brin do 74, o komutanis (thigiidis) don sdradiodon sdin Lurucinan, idan ce komutanis dus ullus dus horganus. Cinos e gumandarisgen odi cane

yenedun. Eogen thiadağin, obgos e sindihannen Romega, ebreben na bgôrosi gyô selinya ya gaha leksin bu e lalen. Abağorepsen dus Lurucades na sindihannun Romega!

Ma bgôs! İ yeri bale cinon bu ekseran e gamnasin. Afis Durciga ene kseran! İnda mbudun na gamun?

O dedezmu o Gaççaris, myan imeran ibemmas myan isdoriyan ya dudin din guvendan. Elade na gusumen din isdoriyan dudin, budon ithiyon don Gaççarin:

... “Gahumasdon cames du Argondi gambosi ce sindihannamen. İdan şimonas, evreşen ce işen ce griyodin bollin, vaohigamen ulli mesdon gavenen ce bernusamen din orammas.

İdan co anipşozmu o Barboros cahame. Bayi ganenas na bi dibode, işa bedassedun o Barboros:

- O theos budo gagon amma, govgo do lâkkirdissu...

Ce lalen gambosa. Aman ce delyonnen nabumen, biyennen ganenas allos na bi dibodes, işa e bedassedun bale:

- O theos budo gagon amma, govgo do lâkkirdissu...

Obgôs e maşedun na bi gadi, o Barboros enegadonnedun! Ene finnen ganenan na bi dibodes. Osson ce negadohigen bale, işa egopsadon eyo dundivvolan! Lalodus:

- Re gobelya! Ma alobos encagusede do neon do cunurgon!

- İndamboni Bekiri, bemas naumen!

- Dudos o komutanis bu irden dora, kserido odi bale anamedaksimmas sindihannumen Romega. İben ammas agusi o ithiyos bu sindihannumen Romega, enna gadevasi des vrages da ççattalya mas, cobgôs ennen sunnettin, ennadon beksi!..

Bodiliğede o Barboros bucame, biyen sdo Gatsimon ce volisen! Endon iyamen gamboson ceron!..”

****************************************************************************************************

Ayya uşşi...

1974 öncesinde köye atanan Lurucina’daki Mücahitlerin Türkiyeli komutanı, yalınız asgerlerin değil, köydeki herkesin komutanıydı. Herşeye hükmeden komutan, köyde Rumca gonuşmaya da yasak getirdiydi. Rumca gonuşanlara kelime başına iki şilin ceza kesilmesini emreddiydi.

Bir gün Yusuf dayı (Yusuf Ado) eşşeğinin üsdünde ovadan köye dönüyordu. Köyün girişinde, esgi mezarlığın yanında, asgerlerin nöbet beklediği, bazan polislerin da görev yapdığı barikat varıdı.

Yusuf dayı buracıya yanaşınca, eşşek n’olduysa, yerdeki çayıra eğildi, yörümez. Yusuf dayı eşşeğe:

... - Yörrüü... Gıbırdaaa... deye bağırır.

Eşşek annamadığı dile cuvap vermez. Otlamaya devam eder. Yusuf dayı, eşşeğe annadığı lisanda gonuşsa, barikata yakın olduğu için duyulacak, ceza yeycek. Bireccik daha sabreder, eşşeği kagmalamaya, dürtüklemeye çabalar. Eşşek hiiç, keyifinan ot yemeye devam eder.

Yusuf dayı ne yapsa olmaz. Gayrık dayanamaz ve eşşeğe bir bağırma atar:

- Ayya uşşi...

Eşşek hemen doğrulur ve barikata doğru yanaşır. Türkiyeli komutan da orada. Yusuf dayıyı durdurur:

- Amca! Kusura bakma, Rumca konuştuğunu duydum. Anladığım kadarıyla iki kelime kullandın. Sana dört şilin ceza kesiyorum.

Yusuf dayı gızgın, amma n’apsın! Gızgın haliynan gülümsemeye çalışarak komutana:

- Komutanım! Hade bu eşşekdir ağnamaz deye ona Türkça öğredemedim! Sen da bunun gibiysan, dört değil, sekiz şilin vereyim sana!..

Before 1974 the Lurucinali Mucahits (Mujahiddeen soldiers) were under the command of an officer from Turkey, in many respects he was also the commander of the whole village. At that time most Lurucadi used to speak in Gree, the commander decided to stop this and brought a fine of 2 shillings for each word.

One day uncle Yusuf Ado was returning to the village from his fields. On entering Lurucina near the old cemetery. At that time there was also an army barricade there. On this day the donkey stopped and started to eat the grass on the roadside. Uncle Yusuf was shouting at him in Turkish to get up and move, to no avail.

Uncle Yusuf finally lost his temper, kicked the donkey and shouted at him in Greek ''Ayya uşşi''. The donkey finally moved, the Commander overheard the swearing however and stopped Yusuf telling him that he heard 2 Greek words, therefore he had to fine him 4 shillings. Uncle Yusuf looked at him and said '' C'mon officer, this is a donkey and cannot understand Turkish, if you can make him understand Turkish instead of Greek I will pay you not 4 shillings but eight''.

****************************************************************************************************

GİBRİAGA ce ELLİNİGA... (Cypriot & Greek)

İdan brin do 74. Enas Durgo-Gibriyos, san bollus allus neus dis Gibrus, e biyen ce vulevgen basda bliya da Elliniga. Odan do bliyon e gondepsen senan abo da limanya, o gabidanos iben odi do bliyon idan na berimeni sdo limanin yia meriges imeres. Dodes iben dus neus na ban na ogun enan yyiron ce nardun.

O Durgo-Gibrios neos riyalya ene graden. Brin na gadevi abo do bliyon, lali du Ellina du gabidanu:

- Re gabidano! Do ççattalin i bunga riyalya eneşi!

O gabidanos ene gadalaven dibodes. Lalidu neu:

... - Di lez re bethimu?

- Do ççattalin i bunga lalosu, riyalya eneşi!

O gabidanos gidazzi don neon mesda mudra. Ude leksin en gadalavi bale. O neos ksana eksiğa, alla siğa siğa dundin volan. Hemi lali hema thiğni:

- Do ççattalin...

- Do bandalonin...

- İ bunga...

- Do dzebin...

- Riyalya...

- Paran... Endaksi vre! Dora se gadalava! Sdo bandalonin mesas sdo dzebin paran then ibarhi!..

- Hıh!. Pantalon!. Cep!. Para!. İnda vre pezzevengi! Helis nasu sindihanno Durciga?

It was before 1974 and a Turkish Cypriot youth like many at that time used to go and work on the ships. When the ship was close to port the captain announced they would be there for a few days. He ordered the youngsters to just have a look around and come back to the ship. The Turkish Cypriot youth however had no money, he called out to the captain in Greek Cypriot dialect ''I have no fork in the pocket''. The Greek captain called out ''What are talking about son'', The youth repeatred the same words this time talking and making hand signs.

The fork, (çhattalin)

the trousers (bandalonin)

the pocket (İ bunga)

the money (Riyalya

''Ah the para (money in Turkish & mainland Greek) now I understand, you don't have any money in your pocket.

Peh, Pantalon!. Cep!. Para!. bloody pimp, di you want me to ask you in Turkish so you can understand??

****************************************************************************************************

Sinekler...

Bir gün tumufilde giderkana, gızım Ayten sordu:

- Baba, how do you say ‘time flies’ in Turkish?

Ben da o vakıd, muzziplik olsun deye:

... - Zaman sinekler!.. dedim.

Nebileyim oşu çocuk gidecek ve Türk okulundaki sınıfında yazdığı kompozisyonda ‘zaman sinekler’ kelimelerini gullanacak! Öğretmeni Meryem Koray tabii gülmekden gırıldı:

- Nerden buldun be Ayten bu zaman sinekleri?

- Babam söyledi... demesin mi bizim Ayten!

Çocukdan al haberi deller ya.. Rezzil eddi bizi iki tayikada!..

****************************************************************************************************

Çocuuk!.. (A baby)

Babam Zeki Hasan Efendi’nin en büyük evlâdı benim. Ondan sonra gardaşım Birtan gelir. Annem bizi doğurduğu zaman, babam da köyde, iki dane ‘oğlu’ olduğu için ‘erkek adamın erkek oğlu olur’ havalarında gabara gabara gezer, oğluları olmayannara hava atar, sırası geldikce da lafcığını tokandırırmış.

Neysa! Annem üçüncü çocuğa gebe. Babam ille gene oğlan isder. Annem tabii üçüncü çocuğun gız olduğunu iddia eder. ‘Bu gebelik obirlerinden değişikdir. Bu bir defa oğlan değil, gızdır’ der.

Zaman gelir, annem doğurur. Dünyaya gelen bu defa gızgardeşimiz Cansen’dir. Babam, iki dane oğlu olmasına rağmen, annemin gız doğurmasına sevinmez. Bu yüzden birkaş gün gavelere çıkmaz, ortalıklarda görünmez.

... Aradan 3-5 gün geşdikden sonra gaveye giddiğinde, arkadaşlarından biri onu heyecanınan garşılar:

- Ma nerdesin be Zeki? Hayırlısı olsun yahu. Duyduk garın doğum yapmış. Ne eddi be, oğlan yoksa gız?

Babam sorulan soruyu hiç beyenmemiş. Asık suratınan tepgili bir cevap vermiş:

- Çocuuk!..

I'm the oldest child (Artun) of my father Zeki Hasan efendi. Then my brother Birtan. After we were born my father often bragged in the village that a real man had sons. He often teased others that had daughters and no sons. On her third pregnancy my mother had the feeling that this time she would have a girl. She insisted that her pregnancy was different. She was hopeful that she would finally have a girl. My father however still preferred to have more boys.

When mum finally gave birth, my sister Cansen came to world. My father was not too pleased, and for about 3-5 days he never left the house. He finally decided to go the local coffee house. One of his friiends in excitement to see my dad asked him where he had been for a few days. He told dad ''congratulations we heard that you had another baby, was it a girl or a boy''? My father being in a sulking mood did not like the question at all he simply replied ''a baby''.

****************************************************************************************************

O Velis du Mandayi...

Simmera budo broyin, ibun na dilefoniso du anipşumu du Mehemmedi (Mehmet Berber Gökşan) sdin Lurucinan, hemi nao indambu gamni, hemi na du bo galin hronyan. Ce na bepso ce şeredizmada ce gales elbithes ullus dus horganus.

Tilefonisa du basdo ginidon, ivra don ce gahedun came sdus gavenees. İsdera bu ibamen cina bu ibamen, lalimu o Mehemmedis:

- Re Artuni, ela don anipşossu ce heli nasu bi gadi!..

... Horis na mu bi bgôs idan, e bodavrisen do delofonon sdu anipşumu. Molis e milisen, e gadalava bos idun o anipşozmu o Velis du Mandayi. Lalimu:

O Velis du Mandayi

Gubayin bgôn en bayi

Canaththeman cambayi

Cammen

**********************************************************************

Akıncılar fudbol takımı... (Akincilar football team)

Kıbrıs Türk fudbolunun belki da en esgi takımlarından biridir Akıncılar Gençlik Kulübü (AGK). 1948 yılında gurulan AGK, tarihi boyunca en üst kümelerden en alt kümelere gadar her aşamada böyük mücadelelere imza admışdır.

Tabii ben gendimi bilmeye başladığım 1970’li yılların başındaki, yani 1970-74 arası Akıncılar takımını anlatacam size. Köyde, Bazar günneri, toprak sahada oynanan ve hepsimiz için büyük bir eğlence olan maçları gaçırtmak isdemezdik. Bizim evin verandasından gözüğen sahaya insannar toplanmaya başlayınca, gardaşım Birtan’ınan beraber sahaya goşdurur, sahanın doğu tarafındaki yüksek ohdonun üsdünden maçı guşbakışı seyrederdik.

Hatırlarım bir Bazar günü maç varıdı da, babam bizi zorunan Ballura’daki bahcamıza drifil toplamaya götürdüydü. O gün Birtan’ınan beraber bir nevi ‘abergiya’ uygulayıp suratımızı asdık, maça gidmek isdediğimiz söyledik. Babam ilk önce gızdı, brakmak isdemedi, amma ‘abergiyamız’ devam edinca bizi salmak zorunda galdı. Ballura’dan köye gadar nasıl goşdurarak gidip maçı yetişdik, inanamassınız!

Akıncılar takımı o zamannar İkinci ve Üçüncü Lig’lerde oynardı. Hangi sene İkinci, hangi sene Üçüncü Lig’de oynadığımızı tam hatırlamam, amma şampiyon olup İkinci Lig’e çıkdığımızı, sonra geri Üçüncü Lig’e düşdüğümüzü hatırlarım.

O zamanlar çok heyecannı geçen bu maçlara yalınız adamlar, gençler değil; gadınnar, çoluk-çocuk, ihdiyarlar dahil herkes gatılırdı. Maça gidmek için pilet almak ya da para ödemek gerekmezdi. Maçlar beleşidi ve herkese serbestidi. Sahanın batı tarafındaki tepeciğin üsdüne baslarınan tumufiller dizilir, bazı insannar maçı arabalarının içinde oturarak seyredellerdi. Sahanın doğu tarafındaki yüksek ohdo da dolup daşardı. Maçlara toplanan galabalıklar yüzünden, maçlar tam bir panayır yerine dönerdi. Salih dayının şammalileri da aha bu maçlarda kapış kapış satılırdı. İbrahım Amca, sinemadaki gibi maçlarda da darı satardı.

Benim hatırladığım Akıncılar takımında kimler varıdı? İlk hatırladığım galeci, Osman İzmayilo’ydu. Ondan sonra galeye Süleyman Buri geşdiydi. Osman da Süleyman da çok iyi galecileridi. Onnar galede olduğunda, maçı seyreden insannara güven verillerdi. Takımın maneceri da Süleyman Hoca (Aza)’ydı hatırladığım gadarıynan. Başga manecerler da geldiydi bu dönemde amma onnar aglımda galmadı.

Takımda oynayannara gelince (hatırladıklarım): Ramadan Fiyuri, Osman Musgo, Musdafa Buri, Halil Pirilli, Yıldıray, Ali Civciv, Hasan Canbulat, Hasan Garabardak, Yusuf Toz (Vrango), Yusuf İbo, Veli Gilli, Soner Mavro (Mudaho), Hasan Satır (Sasetti), Memduh, Hüseyin ve Halit Vidinni gardaşlar. Hasan Ziya’ynan Erdinç Buri da takıma ara sıra giren genç fudbolculardanıdı.

Ma ne maçlar olurdu o zaman! Aklımda galan en heyecannı maçlar arasında Dumlupınar maçı varıdı. Usda fudbolcu Galliga, Dumlupınar’ın hem antrenörü hem fudbolcusuydu. O maçda Süleyman Buri’nin yapdığı süper gurtarışları ve Dumlupınar’ı 1-0 yenmemizi hiç onudmam. Galliga o gün canını yedi amma Süleyman’a bir gol atamadı. Ne o, ne da obir Dumlupınar fudbolcuları. Süleyman doksana atılan topları, sanki havadayken dahi hamle yapar kornere atardı.

Unutamadığım bir başga maç da Binadlı’ynan yapdığımız maçıdı. Yannışım yoğusa bu maç ‘dostluk’ maçıydı. Amma öyle bir maç oldu ki unudulması imkansız. O maçda 3-1 önde olduğumuzu ve maçın 3-3 biddiğini hatırlarım. Musdafa Buri’nin, bu maçda gardaşı Süleyman’a nasıl gol addığını bilmem hatırlayannar var mıdır? ‘Demir bek’ dediğimiz Musdafa Buri, garşıdan gelen topu çıkarmaya çalışırkan, topa nasıl vurduysa, top havaya dikilip geriye gendi galemize doğru giddi. Havadan süzülerek gelen top, Süleyman Buri’yi asdı ve gol oldu. Süleyman gardaşına ‘Napdın be abii!’ diye isyan ederkan, Musdafa Buri da kafasını ellerinin arasına alıp yere yaddı galdı.

Aynı maçda Süleyman Buri’nin bir da penaltı gurtardığını hatırlarım. Penaltı atışında topun tarafını iyi tahmin eden Süleyman, dalıp topu kapdı ve top gucağında bayıldı. Süleyman’ın bayıldığını annayan arkadaşları yanına goşdururken, kenarda maçı seyreden annesi Ayşe abanın basdığı çığlıklar hala daha gulağımdadır.

Bir da meşşur Lefge maçı var unudulamayan! İkinci Lig ‘ölüm-galım’ maçlarından biriydi Akıncılar-Lefge maçı. Ya son maçıdı ya da bir evelki maç. O gün biz döversak kümede galacayık. Lefge’nin da şampiyon olması için garanti dövmesi lazım. Lefge’den maça iki bas dolusu Lefgeli geldi. O zaman süper bir takımı olan Lefge’nin galecisi da Mazlum hocaydı.

O günkü maç 1-1 berabere biddi. Biz küme düşdük, düşerkan Lefge’yi da şampiyonnukdan eddik. Zanedersam Güçük Gaymaklı şampiyon oldu böyle olunca. Eh! Maçdan sonra gavgalar kopdu tabii. Lefgelilerinan Lurucinalılar biribirine girdi. Epey gavga-galabadan sonra Lefgeliler baslara binip köyden gaşdılar. Köyde görevli Yahya polisin o gün dabanca çekdiğini ve bazı Lefgelilerin peşine düşdüğünü da söyler göz şahidleri.

Deplasmanda oynadığımız aklımda galan maçlardan biri da Girne-Akıncılar maçı. Bu maçda Girne’yi 2-1 yendiğimizi ve Osman Musgo’nun addığı golun ağları parçaladığını hatırlarım. Ağların parçalanması tabii Osman Musgo’nun sert şutundan olabilirdi, amma esas mesele ağların çürük olmalarındanıdı.

O yıllarda Üçüncü Lig’den İkinci Lig’e çıkmada Sinde’ynan böyük rekabetimiz varıdı. Bu rekabedden çoğu zaman biz galip çıkardık. Sindeli Sadıkoğlu diye bir işadamı varıdı. Sadıkoğlu daima Sinde’ye desdek verir, bazı maçlarda gendi takımına ‘ödül’ adı altında para bağışında bulunurdu. Biz da maçlarda Sinde’yi ya yendiğimizde, ya da şampiyon olup onnarı geşdiğimizde hep beraber “Selam da söyleyin Sadıkoğlu’na.... Beş bini on bin yapsın da...” şarkısını söylerdik.

Akıncıların bir de “Akıncılar bir eldir, Gıbrıs’da coşan seldir, .... , Göreceksin o nedir!” şeklinde mısralara sahip bir de marşı varıdı. Sözlerini tam hatırlayamadığım bu marşı hep birlikde söylerdik.

Akıncılar’ın o toprak sahada oynadığı en son maç, hatırladığım gadarıyla, yağmur-çamurun bol olduğu bir günde Çanakkale’ynan oynandıydı. O maçda Çanakkale’yi 7-0 yenerek, Akıncılar takımının Lurucina’daki tarihine son nokdayı goyacaydık. O maçdan sonra Akıncılar Lisi’ye daşınacak ve bundan sonraki mücadelesini yeni bir ortamda, yeni ‘çimenni’ sahasında sürdüreceydi.

Akincilar youth club formed in 1948 is probably one of the oldest Turkish football clubs in Cyprus. From the top to the lowest leagues they have determinedly made a mark.

Naturally due to my age I can only explain the matches played between 1970-74. The matches were played on Sunday's and were an exciting and eventful day for us. We never wanted to lose any matches. From our home veranda we could see people gathering to watch the match, Together with my brother Birtan we always used to run to the east side of the stadium. From a particular vantage point we had a good birds eye view of the game.

I remember one particular Sunday when our father was forcing us to go and help cut plants in the Ballura fields to feed the animals. We kinda went on strike by sulking all day to show our disapproval. Initially dad was angry but in the end he took our protest seriously. He finally let us go and Birtan and I ran so fast to the village you could not believe it.

In those days Akincilar used to play in the 2nd and 3rd divisions, Which years they were in the 2nd or 3rd I cannot remember, but I do remember becoming champions of the 3rd division, which won our promotion into the 2nd and than we fall back to the 3rd division again.

In those days it wasn't just the men and boys who used to get excited about football but also the women, children and old people. Everyone used to go. There was no such thing as paying to watch the matches in those days, it was all free. On the West side of the stadium was a hill and cars used to gather. Some people watched the matches from their cars. The place was always crowed and match day was almost like a fairground atmosphere. Salih uncles ' şammali's ( a Turkish sweet often made of Semolina) just like at the cinema were always selling well.

As I remember it, some of our players in particular the goalkeeper was Osman İzmayilo. Later on Süleyman Buri took his place. They were both good goal keepers, as long as they were in goal people felt relaxed and confident. The manager was Süleyman Hoca (Aza), I remeber during that period there was another couple of managers but only Süleyman's name has stuck in my mind. As for the players there was also Ramadan Fiyuri, Osman Musgo, Musdafa Buri, Halil Pirilli, Yıldıray, Ali Civciv, Hasan Canbulat, Hasan Garabardak, Yusuf Toz (Vrango), Yusuf İbo, Veli Gilli, Soner Mavro (Mudaho), Hasan Satır (Sasetti), Memduh, Hüseyin and the Halit Vidinni brothers. Oh and there was also Hasan Ziya and Erdinç Buri.

But what matches there was in those days! One of the most exciting that sticks to mind was against Dumlupinar. I remember the football player Galliga, in addition to playing he was also Dumlupinar's trainer . In that match our goal keeper Süleyman Buri made some amazing saves which helped us win 1-0 It was an unforgettable match. Try as he did, Galliga could not get a goal past Süleyman. Its like he flew in the air, just a touch and the ball used to go over to corner kicks.

Another unforgettable match was against Binatli. If I'm not mistaken it was a friendly, but what a game it turned out to be. Its impossible to forget such a match. I remember we were leading 3-1 but it finished 3-3. How Mustafa Buri's brother Süleyman let in 3 goals is hard to believe and Its hard to remember. There was a moment when Mustafa Buri tried to clear the ball away, However he kicked it, it went straight up in the air and came full circle backwards to go into his own goal. His brother Süleyman shouted out and said ''what have you done brother'', while poor Mustafa put his hands to his head and fell on the ground in despair. I also remember that Süleyman saved a penalty that day. He anticipated where the ball was being shot, jumped and grabbed it in his arms. He held it and collapsed to the ground. Realizing that Süleyman must have fainted the players ran to him. His mother Ayse watching her son go down, panicked and started to scream and cry. I can still hear her screams in my ears..

Then there was an unforgettable match with Lefka which was a life and death situation. If we won we would stay in the 2nd division. It was either the last or second from last match. On the other hand a win for Lefka would win them the championship. On that day 2 bus loads of Lefka fans came to our village and their goalkeeper was the well known Mazlum hoca. The match ended 1-1. We got relegated, but we stopped Lefka from becoming champions. I think Güçük Gaymaklı became the champions that year. So naturally after the match fights broke out. The two sides fans got into fights. After all the troubles the Lefka fans boarded their buses and left. A policeman from Yahya who was on duty in the village pulled out a gun and ran after the Lefka fans, well tha's what some eyewitnesses swore they saw.

One of the most memorable away matches was the Kyrenia-Akincilar match which we won 2-1. That winning match was unforgettable because of Osman Musgo's winning goal. The goal net got ripped, everyone celebrated the powerful shot that caused the net to get shredded. Naturally we knew it was because of the net being old and tatty, but we liked to think it was Osman Musgo's powerhouse shot that did the damage.

In those days one of our main competitors turned out to be Sinde. In That rivalry we often came on top. There was business man from Sinde named Sadıkoğlu, he always used to give lots of support to the Sinde team. His support included donations in money, because of that every-time we beat Sinde in a match we used to tease them by sending our regards to Sadıkoğlu. We used to sing ''instead of five he should give them ten thousand''.

Our favorite song however was the Akincilar football anthem, which I can't remember all the words now. The last match Akincilar played in their village was on a very wet day. It was raining and the the field was very muddy. We beat Çanakkale 7-0 and drew the line by the historic win. After that match the village was resettled to Lisi, there-after they would continue their struggle in a newer, upgraded grass pitch.