The name Katri originates from Qadiriyyah. The Qadiri Order is one of the oldest Sufi Orders. It derives its name from Abdul-Qadir Gilani (1077-1166), a native of the Iranian province of Mazandaran. The order is one of the most widespread of the Sufi orders in the Islamic world, and spread to Central Asia, Turkey, Cyprus, Balkans and much of East and West Africa. The Qadiriyyah have not developed any distinctive doctrines or teachings outside of mainstream Islam. They believe in the fundamental principles of Islam, but interpreted through mystical experience. This name was normally given to certain individuals who followed the order of the Qadiriyyah. [1] What this implies for our ancestor Mehmet Katri/Kadri is not clear. What is clear however is that during the Ottoman period it was normal to use the name of the order one belonged to. Many Yeniçeri's / Janissaries followed the Kadri order

The origins of the Mehmet Katri family in Lurucina goes back at least 10 generations. Hasan Yucelen in his excellent research that Mehmet Katri was said to have come from Manisa Turkey, settled in Dali and then Lurucina. [2] Dates are hard to come by but Ismail Mehmet Kavaz the son of Mehmet Katri was born in 1791[3] we can assume that Mehmet's birth would be about 25-35 years previous.

In the mid 1700s Cyprus was plagued by epidemics and regular swarms of Locusts which was followed by years of severe drought saw the population decimated by death, pestilence and migration. The 1777 census by the Cypriot Archbishop Kyprianos put the population at only 84.000. How reliable the census was is questionable but what is clear is that the Cypriot population was in massive decline. With the Ottoman empire also in decline Cyprus was in dire straits, army deserters roamed around the Nicosia - Larnaca main road in order to rob and harass others as brigands. The village of Lurucina was smack in the middle of the two towns. The Authorities needed a person of courage and experience in controlling the area, it was against this backdrop that Mehmet Katri was offered large tracts of land in order to control, arrest and keep order.

Lurucina Ottoman census - 1879

The true extent of this land is not certain but a look at the Ottoman census on the ownership of land amongst Mehmet Katri's grandchildren helps to give an indication of the extent to which this family were well rewarded for their service. This amounted to no less than 220 separately divided plots of land. The size of each varied depending on whether they were farm land or living accommodation. A look at the 1831 census of Muslim ownership of land in Lurucina showed that the whole village owned land equivalent to 2210 donums of which 112 were vineyards. [4] With a total population of only 104 Muslims divided into no more than 6-8 family groups it does not take rocket science to work out the massive percentage owned by the Katri family group. In fact according to the 1879-82 census only 4-5 family groups owned a few plots as opposed to many who just had their tiny homes and farm plots, if that.

For the state to have offered such large tracts of land for such a service it meant that Mehmet Katri must have had experience and a reputation that the authorities were very much aware of. He seemed to have built a small building as a post opposite the Phillidotissa Church near the main road; this also acted as a shelter when working the large tract of lands around the area. The building was still standing in 1882 as it was clearly identified (as Katrini) in Lord Kitchener's map of Cyprus which he prepared soon after Britain took control in 1878. [5]

Mehmet Katri had four sons and as the land was extensive and fertile they cultivated large tracts of vineyards, and other farm produce. It turned out that one of his sons Yusuf (Aga) was a bit independent and often argued with his father. The Ottomans were constantly recruiting men for the army and Mehmet offered his son Yusuf believing that it may help change his attitude. Sadly in those days army service could last many years. As it turned out Yusuf taking after his father went on to become a successful soldier. A courageous man handy with the sword and shield in hand-to-hand combat, he became a bodyguard. He educated himself and earned the title of "Aga". With no communication in those days and years having passed, the ageing Mehmet believing his son to be dead allocated the land to his remaining three sons, Kara-Mustafa 'Hrisafi', Veli and Ismail 'Gacari' leaving some for himself. On his release Yusuf feeling aggrieved at his father's actions decided to settle in Nicosia where he became a judge (Yargic). [6]

In those days it was customary to leave a basket of produce by the edge of the fields as a courtesy for passersby, but under no circumstances were they allowed to go and help themselves in the fields. One day Mehmet Katri spotted two men helping themselves to the grapes and becoming angry, arrested and handed them to the police. By a strange coincidence the thieves were brought before Judge Yusuf Aga, his son and realising that the case involved his father, passed an unusual sentence on the men. They were to be escorted by police to go before Mehmet Katri, get on their knees, kiss his hand and beg for forgiveness. Anticipating his father's anger at such a light sentence he ordered the police that if Mehmet wished to challenge this sentence then he had the right to appeal in person to the Judge. As it turned out when the thieves in the presence of police carried out their sentence Mehmet Katri became angry and asked the police "hangi deyus bu karari verdi", ("what rascal has given this judgement" . He immediately accepted the message given by the police from the judge and went to Nicosia with the policemen. Entering the court house he repeated his previous statement. Coming face to face and staring at each other Mehmet soon recognised his son and they started to hug and kiss each other. After a long talk Mehmet persuaded Yusuf to come back to Lurucina where his share of the land was reinstated. Yusuf went on to have 5 children. Mehmet Can-Nuri, Veli 'Kelle', Bekir 'Onbasi', Yusuf 'Aga' (Bedasi) and Hacer who married Suleyman 'Truho'.

Soon after Yusuf Aga settled back in Lurucina there was a wedding at Mehmet 'Cemberli's' house. While the party was in full flow a number of Albanian soldiers who were stationed nearby entered the house fully armed and demanded that the local strongmen had the right to sleep the night with the bride before the groom. This obviously caused massive concern and fear. Someone suggested that they delay the proceedings in order to call Yusuf Aga for help in sorting out this unexpected intrusion. On receiving the news Yusuf dressed in full military uniform, with sword and shield in hand made his way to Cemberli's house, standing on the front door, this unexpected sight alarmed the Albanian soldiers Yusuf lifting his sword smashed the oil light on the ceiling and advanced towards the Albanians. His advance convinced the so-called tough guys that they were up against an unusually fearless person and their next move was to run towards the nearest exit. [7] Judging by the issues in question this incident may have taken place in the 1820s. Strangely many Cypriots were often complaining about the arrogant and bullying methods of the Albanians who were based in Cyprus at the time. By the early 1830s most were replaced by Arabic (Mostly Egyptian) troops. [8] who seem to have integrated much better into the more gentle manner of the locals. There are a couple of family trees in Lurucina who originate from the Albanian and Bosnian people. These have been confirmed in the Ottoman census of the period, and until recently everyone called them by their family nickname of 'Arnauti' and 'Bosnak's'.[9]

Strangely my grandfather Yusuf Ismail 'Phsillo' born in 1904 often used to drink and when drunk used to burst in the room and smash the oil lamp with a long stick. He was simply emulating his great uncle's actions. It was only after my extensive research that I mentioned the story of Yusuf Aga to my parents. On hearing my story my mother put her hand to her head and said ''my God so that's what dad was always babbling on about''. Clearly the story was passed on from generations but not always so clearly.

We shall now concentrate on the fourth son of Mehmet Katri, his name was Ismail Mehmet 'Kacari'. and Ismail's son Mehmet Ismail born in 1810 was to become the first person that earned the name Kavaz.(Guard) Where and how is still unclear. Fortunately he survived at a time when casualties in the Ottoman army were immensely high. Perhaps serving as a guard rather than at the front line was a factor in his survival, for ordinary soldiers had little protection and conditions were atrocious to say the least. On the other hand no one at that period would have been a Kavaz unless they first proved their courage and toughness. Life was cheap, dangerous and clearly Mehmet was as tough as they came. This fact would become apparent, for his children and grandchildren would go on to become one of the most successful in the village. Many served as police, soldiers and more recently his great grandson Bekir 'Gutsoveli' the head of the Luricina defence force.

Mehmet Kavaz married Ayse Yusuf 'Siliono' in 1839 and they had 5 sons & 2 daughters. Strangely in addition to being my great great grandmother Ayse 'Siliono' was also my great great aunt from my father's paternal Arabic family tree and sister to Hasan Yusuf ''Arabi''. This family originally settled in Pirga village before making a final move to Lurucina. In addition to inheriting large amounts of land from his father, Mehmet Kavaz must have earned a decent amount of wealth as Mehmet did in fact own a lot of land, and when his sons also returned from their service in the military the amount of land owned by the family was enormous. Mehmet continued his civilian life as a Resber and also had a large amount of animals which in the 1800s was a guaranteed source of wealth. Proof of this is that generations later in spite of constant distribution of inherited land there was still a substantial amount of land in the family. Ismail 'Ismailo' their first son was born in 1844 and he alone left tens of donums to his son Mehmet Ismail Kavaz 'Ganu' and according to the Descendants of Bekiro and Seido (Seyidali born in 1854) large amounts of land were owned by their relatives. The family homes were centred not far from the Mosque, between the stream and the Arabic 'Siliono' family. (As stated above this is my father's paternal side of the family) while their farmland was spread outside many parts of the village. The union of these 2 families must have been a big event because the Ottoman records show that between the 2 families the plots of land amounted to 38 separate plots plus 80 sheep and goats, 2 cows, 3 donkeys and a mule for the Arabic family and 44 plots for the Mehmet Kavaz family plus 80 sheeps and goats, 2 cows, 3 donkeys. Together this amounted to no less than 82 separate plots of land. [10] An astronomical amount by the standards of the period.

Mehmet's son Arif 'Pasha' married twice. The first wife died soon after having a son who was named Mehmet 'Kaplan'. His second wife was a Greek lady who was a devout Christian Orthodox. Proof of this is that all their children were baptised and named Petros, Banayis, Yorgis and Athanasia. No doubt she must have had a great influence on her husband. For a man who served as a Kavaz with the title of Pasha, adopting such a drastic course would have created tremendous friction in the family. The family, except for Mehmet 'Kaplan' moved to Limassol and not much more is known about his baptised children. Hopefully one day they will see my family tree website and get in touch with me as learning about all aspects of my roots and links is so important and satisfying.

Bekir Mehmet Kavaz 'Bekiro' (another son of Mehmet Kavaz) was by most accounts a tough, well respected and devoted family man. The name Bekiro has been heard for many generations. On his return from the army he married the daughter of Mustafa Huseyin 'Ushi' and had two sons Mehmet 'Bekiro' and İsmail 'Efendi'. Sadly like so many other women at the time she died young. Being a single parent in the 1880s-90s was no easy life. It was at this time that Pembe Mehmet 'Gatsura' also became a widow. Her husband Rustem Hasan (son of Hasan Yusuf 'Arap/Siliono') also died young leaving her with two sons Mehmet 'Birgo' and Yusuf 'Abeydo'. As the deceased Rustems aunt (Hala in Turkish) was also the mother of Bekir Kavaz then arranging the couple to be married was considered to be a great 'sebab', after all with four children between them they had a lot in common. It turned out to be a successful marriage and together they had another four children. Veli 'Gutsoveli', Serife, Katriye and the youngest born in 1908 Osman. By all accounts all the children grew up as one family. Ismail 'Efendi' became one of the first teachers in the village. He features in a famous school photo taken in 1946 with his young students and my mother Fatma is also in the photo. The youngest Osman was a popular person at family weddings. Apparently he had a great voice and was often encouraged to sing at all family gatherings. Times may have been hard and stern but Luricinali families also knew how to have a good time.

İsmail Mehmet Kavaz (Ismailo), born in 1844, was my father's maternal great-grandfather (my grandfather's father). Unfortunately, I don't have much information about his life. Contrary to the families living in those days, he had a small family. He had a son named Mehmet İsmail Kavaz born in 1878 [11] and a daughter named Melek (Yasena), who was a little older than him. It is not known whether Ismail died young. He also had a daughter named Şerife. She did not have any children. Family members have no information about İsmail Mehmet Kavaz 'Ismailo' other than that he had a wife whose name was Şerife. However, I have not found any information to support this.

The family of Seyit-ali/Seidali 'Seido' born in 1854 is much better known. But it's on his daughter Keziban that we shall concentrate. The fate of this family is filled with courage, hardship, and tragedy along the way. But a legacy that is befitting the character of the people of Luricina and the Kavaz family.

Seyit-Ali's daughter Keziban (1892-1955) married Mehmet Ramadan (11.05.1886 - 15.02.1972) Mehmet joined the police force and around the year 1905 - 1906 moved to Larnaca. Together they went on to have eleven children. With the onset of the second World war Seyit-Ali, and his twin brothers Hasan and Hussein enlisted into the Cyprus Regiment. It seems that the martial spirit of their grandfathers was still alive.

Mehmet Ramadan became a corporal, his job as a policeman meant that he was forced to move home on a regular basis. The twin sons Hasan and Hussein of Mehmet and Keziban were born near Limassol in 1922, while Seyit-Ali (named after his grand-dad Seyit-Ali Kavaz) was born in Larnaca in 1925.

In 1939 WW2 had begun, and by 1940-41 Nazi Germany had over-run Europe. The British Empire was fighting for its very survival. Turkish and Greek Cypriots rallied to the call of arms. In all 20.000 Cypriots volunteered to fight for Britain. The twins were amongst the first to volunteer, Seyit-Ali was too young so had to lie about his age in order to enlist. The British were asking no questions. The Cyprus Regiment was soon formed and Hasan was soon shipped out to help defend the island of Crete against the tough and experienced German paratroopers. Unfortunately Hasan was captured together with other Cypriots.

Many served out the war as prisoners but Hasan escaped and joined the partisans in Crete. Like other Luricinali's his knowledge of the Greek language gave him a great advantage in passing off as a local Greek civilian. He came close to being captured a second time but escaped through the back of a house and fled to the mountains, where he continued to fight with the Resistance, until the British Army managed to liberate the Island and he returned back to his Unit in the 8th Army (better known as the desert rats) in North Africa. In the meantime his younger brother Seyit-Ali was doing his own stint.

Seyit M. Ramadan.

Corporal Seyit Mehmed Ramadan, witnessed many historical moments during WW2 (i.e.: the bombing and destruction of Monte Cassino) and got into quite a few scraps, also (whilst playing billiards in a café one winter in Senegalia and hearing a commotion outside he rushed to the rescue of a younger Greek Cypriot soldier, who was surrounded by an Italian mob and had been set upon, whilst others - including his fellow soldiers - stood by. Unleashing his belt he ''dived-in'' and let loose, left/right and centre and, in his own words, ''liberated'' him! He was so hyped-up that he picked up the bike of a bystander and threw it at them! But, they all had to leg-it, as the Military Police were on the way!) As an 18 year old, one night in March 1944 whilst on Guard Duty, he saved the life of his Platoon, whilst they slept. Apparently, he heard a noise in the distance and, of course, shouted out for them to halt and identify themselves. When no response came, after the third? time, he let out a shot. Obviously, everyone awoke and they went to investigate further, in the dark of the night, only to find a dead soldier. It turned out he was a German and Seyit killed him with a bullet to the forehead. He got very upset about killing a fellow human but his Platoon Commander told him that it was a very good thing that he had done, because he had saved all their lives. As, obviously, had he not done so, or been shot himself, the German soldiers would have proceeded to kill the rest of the platoon, whilst they all slept.

Seyit escaped death on many occasions. The first was when he was on a ship, one night before landing, and they were being bombed. He later told his daughter that he was convinced he would not see his 18th birthday! On another occasion, whilst in Haifa (Palestine), he was walking down the main street, when he was stopped by some Jewish Freedom Fighters (who were not averse to killing the odd British Soldier) and only escaped with his life, because he told them he wasn't English but Turkish Cypriot! That convinced him to leave the Army and so, in June 1947 he was demobbed and returned to Cyprus. He was due to join the Cyprus Police Force and all his uniform was laid out for the next day, but Seyit didn't want to stay in Cyprus so he came to England! For Seyit the event of his brother's death overshadowed all that took place during the War, and is the most important link to that time. [12]

In 1943 the allies invaded Italy and Seyit-Ali's unit was one of the first to enter Rome. The war was not over but the Allies were advancing on all fronts, but tragedy was to engulf the family. It was on 9 September1944 when Hussein (one of the twin brothers) was leading a convoy in the mountains of Italy. As it had been raining the roads were narrow, slippery and treacherous without any warning an American convoy suddenly came head on from around the bend. His motorbike skidded forcing him off and caused terrible injuries and he died. The official version was 'battle accident' and he was buried at the Ancona military cemetery where he still lies today. On his tombstone he is listed as 'Corporal Hussein Mehmet, CY/1217'. [13]

As for recognition, there is a letter from Prince Charles to Seyit, which acknowledges his contribution to WW2, but sadly has not been found since he died a few years ago. In addition he had other letters, from The Queen, Prince Phillip, Prime Ministers etc. This family's sense of duty and honour seems to have seeped down through the generations and the younger generation are no doubt proud of their forefathers achievements

Another great achievement of any Luricinali was that of Alper Mehmet. Becoming an ambassador for the UK to Iceland in 2004. No doubt as an extended family the whole of our village felt the pride as in one's son

Alp Mehmet (born Alper Mehmet) is a former British diplomat and one of the Alp Mehmet United Kingdom's first two ethnic minority ambassadors.

Mehmet arrived in the United Kingdom from Cyprus in 1956 when he was aged eight. He was educated at Parmiter's Grammar School in the East End of London, and at Bristol Polytechnic. On graduation from Bristol, he became an immigration officer (1970–79) and then an entry clearance officer in Lagos, Nigeria (1979–83). In 1983, he entered Her Majesty's Diplomatic Service, serving in Romania, Germany and Iceland (twice) and leaving in 2008. When he was appointed as Ambassador to Iceland in 2004, he became one of the first two British ambassadors from ethnic minority backgrounds to be appointed (the other being Anwar Choudhury, who was appointed High Commissioner to Bangladesh). [14] He now sits on the advisory council of Migration Watch UK

In the 1960s & 1970s my uncle Osman Yusuf 'Pire' served for many years as a volunteer military man. He became a non-commissioned officer, and had a reputation for always volunteering himself on dangerous tasks and after 15 years of service he finally resigned to work as a builder. In 2013 the state awarded him a medal for his contribution to the people of Lurucina and his people. [15] What strikes me about him is that like most veterans he never boasts about his achievements and is on the surface a very placid, gentle person. But when I visited him, I clearly sensed his pride when I requested to take a photo of him with his awarded medal. It seems only the inner strength and courage of these individuals come to the surface if and when it is needed.

It's clear from the above that the Mehmet Katri family was no ordinary family. The tradition of military toughness and courage has been passed down through generations. The latest being the son of Ayse & Tuncer Mehmet & grandson of Mehmet Seyit-Ali 'Mono', who by a strange coincidence carries his great granddad's name Mehmet Kavaz.

Mehmet served as a Colour Sergeant (a guard to the flag bearer). in the Royal Regiment of Fusiliers, an infantry regiment. Though it has no fixed ''home'' i.e. the regimental headquarters is The Tower of London. Mehmet's long career since 1989 has seen him serve in many parts of the world like Bosnia, Cyprus, Germany, Northern Ireland, Canada and the Falklands all during the 90's and has served in Iraq and Afghanistan this century. Mehmet cuts an amazing figure of a man. Tall, good looking tough but never short of a smile which reveals his amazingly positive attitude to life. He married Corrine in February of 2005 and they have two strapping sons named Adam and Jacob. It seems Mehmet's desire to continue his proud career has not diminished. In fact he is now currently an Army Careers Advisor for the British Army. [16]

No doubt the spirit that brought Mehmet Katri and the Kavaz's to Lurucina runs in the veins of the present day youth. So the sons of the Katri's/Kavaz seem to be in many corners of the world. Taking their achievements and pride of their ancestors with them. In love or in tragedy one thing is certain, their gentle shadow still looms over the hills and valleys of Lurucina from whence they came.

[1] Wikipedia & Encyclopaedia Britannica

[2] Hasan Yucelen. Akincilar/Lurucina Turklerin Yuzyillik Varolus Mucadelesi page 29.

[3] Türkiye Cumhuriyeti Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü.1831-3 Osmanlı Nüfus Arşivleri . State National archives of The Republic of Turkey. 1831 Ottoman census Page 145.. "Osmanlı İdaresinde Kıbrıs, Nüfusu-Arazi dağılımı"

[4] Türkiye Cumhuriyeti Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü.1831-3 Osmanlı Nüfus Arşivleri . State National archives of The Republic of Turkey. 1831 Ottoman census Page 145. "Osmanlı İdaresinde Kıbrıs, Nüfusu-Arazi dağılımı".

[5] Maps of Lord Kitchener. Section 10, drawn in 1882, and published in 1885.

[6] Akincilar/Lurucina Turklerin Yuzyillik Varolus Mucadelesi pages 30-33

[7] Akincilar/Lurucina Turklerin Yuzyillik Varolus Mucadelesi pages 30-33

[8] A heritage of 400 years by Kıbrıs Vakıflar İdaresi.

[9] Ottoman census of 1879. Doc No; 164-a-2 (327) 5720. & Doc No; 154-a-3. (307) 5383.

[10] Ottoman census of 1879. Doc No; 160-a-3 (319) No; 5594 & Doc No : 158-a-2 (315) 5513.

[11] Ottoman census. Doc No; 160-a-3 (319) 5594.

[12] Family memoirs of Tina Kemran (daughter of Seyit Mehmet.

[13] Military service record of 'Corporal Hussein Mehmet, Issue of campaign service medals to next of kin. 01.04.1998.

[14] Wikipedia.

[15] Osman Yusuf Pire.

[16] Mehmet Kavaz.

Mehmet Katri AileninTarihi

Katri ismi de ilginç bir isimdir.Çünkü sadece isim değildir.Katri isminin orijini Quadiriyyah’dır. Quadiri tarikati en eski Süfi Tarikatlarındandır. İsmini 1077-1166 yılları arasında yaşayan Abdul-Qadir Gilani’den almıştır. Gilani, İran’ın Mazandaran vilayetindendi.Bu tarikat İslam dininde en yaygın olan ve Orta Asya, Türkiye, Kıbrıs, Balkanlar, ve Doğu ve Batı Afrika’nın birçok bölgelerini kapsayan bir tarikattı. Qadiriyyah, ana akım İslam dışında herhangi bir doktrin ve öğretim geliştirmemiştir. Bu tarikat mensupları İslamın temel prensiplerine inanırlar ama onları mistik deneyimlerle yorumlarlar. İsim Qadiriyyah tarikatını takip eden bazı kişilere verilmekteydi. [1] Bunun atamız Mehmet Katri/Kadri için ne anlama geldiği belli değildir. Açık olan, Osmanlı döneminde kişinin bağlı bulunduğu tarikatın ismini almasının normal olduğu gerçeğidir. Birçok Yeniçeriler Kadri tarikatını takip etmekteydiler.

Luricina’lı Mehmet Katri ailesinin geçmişi 11 nesil geriye gider ). Hasan Yücelen, Mehmet Katri’nin Türkiye’nin Manisa ilçesinden gelip önce Dali, sonra da Luricina’ya yerleştiğini yazmaktadır. [2] Luricina’ya varış tarihi kesin olarak bilinmemekle beraber Mehmet Katri’nin torunu Mehmet İsmail Kavaz 1810 yılında doğduğuna göre[3] Mehmet Kadri'nin Luricina’ya bu tarihten 40-60 yıl önce geldiği tahmin edilebilir.

1700 lü yılların sonlarında Kıbrıs salgın hastalıkların etkisi altında kalmış, sık sık çekirge sürülerinin istilasına uğramış, yıllar süren kıtlık halkı kırıp geçirmiş, ölümlere, göçlere yol açmıştı.1777 Sayımında Başpiskopos Kyprianos nüfusu sadece 84.000 olarak göstermişti. Bu sayımın ne kadar güvenilir olduğu tartışılır, ancak Kıbrıs’ın nüfusu büyük bir gerileme içerisindeydi. Osmanlı İmparatorluğunun da gerileme devresi içerisinde olması Kıbrıs’ı daha güç durumda bırakmakataydı. Asker kaçakları Lefkoşa – Larnaka yolu etrafında dolanarak halkı taciz etmekte, onları eşkiyalar gibi soymaktaydılar.Luricina köyü bu iki şehrin tam ortasında idi.Yetkililerin bölgeyi kontrol etmesi için cesur, deneyimli birisine ihtiyacı vardı.Bu çerçevede Mehmet Katri bu görevi yerine getirmesi için kendisine çok miktarda arazi verilerek köye atanır.Ona gerektiğinde suçluları tutuklama ve bölgeyi kontrol etme yetkisi verilir.

Katri’ye verilen arazinin tam büyüklüğü belirgin değildir.Ancak Osmanlı sayımlarından, Mehmet Kadri Nin torunlarının sahip olduğu topraklardan ailenin sağladıkları hizmet sonucu cömert bir şekilde mükafatlandırıldığı anlaşılabilir.Toprak alanı 220 parsel farklı toprak parçasını kapsıyordu.Her alanın büyüklüğü, yaşam alanı veya tarım alanı olmasına göre değişiyordu.1831 yılındaki sayımda Lurucina’daki Müslüman toprak sahipliği tüm köy için 112 dönümü bağlık olan 2210 dönümü kapsıyordu. [4] Müslüman nüfusun sadece 104 olduğu ve bunların sadece 6-8 aile grubuna bölüştüğü gözününde bulundurulursa, Katri ailesine çok büyük miktarda bir toprak alanının düştüğünü anlamak hiç de zor değil. 1879-1882 sayımları sadece 4 veya 5 ailenin çok miktarda toprak parçası sahibi olduklarını, geriye kalanların ise ancak küçücük evlerini kurabilecekleri ve geçimlerini sağlamak için ekip biçecekler küçük bir tarım alanına sahip olduklarını göstermektedir. Mehmet Katri’ye yetkililer tarafından hizmetleri karşılığı bu kadar büyük arazi alanlarının verilmesi muhakkak onun deneyimi ve ününün bilinmesi yüzündendi. Ana yol üzerine, Phillidotissa kilisesinin karşısına bir nöbet yeri olarak bir küçük yapı inşa etmişti.Bu aynı zamanda bölgedeki büyük tarım alanlarını çalıştırdığı zaman bir barınak olarak da kullanılıyordu. Bu bina 1882 yılında hala ayaktaydı ve 1878 yılında ada Britanya kontrolü altına girdikten hemen sonra Lord Kitchener’in Kıbrıs haritasında “Katrini” olarak işaretlenmiştir. [5] Mehmet Katri’nin dört oğlu, tarım alanları çok büyük ve verimli olduğundan geniş arazilere yayılan bağlık ve diğer tarım ekinlerini de yetiştiriyorlardı.Oğullarından biri, Yusuf (Ağa), oldukça bağımsızdı ve babası ile devamlı tartışıyordu. O dönemde Osmanlılar sürekli asker yazıyorlardı. Mehmet, oğlu Yusuf’u tavrını değiştireceği inancıyla askere yazdırır. O yıllarda askerlik dönemi çok uzun olabilirdi.

Yusuf babasından örnek alarak çok iyi bir asker olur.Cesur, kılınç, kalkanı çok iyi kullanabildiğinden ve göğüs göğüse çarpışmada çok iyi olduğundan koruyuculuk görevi alır.Kendi kendini eğiterek “Ağa” ünvanını alır. O günlerde iletişim mümkün olmadığından ve aradan uzun yıllar geçtiğinden giderek yaşlanan Mehmet, Yusuf’un öldüğünü sanarak topraklarını kendine bir miktar ayırarak diğer üç oğlu, Kara Mustafa (Hrisafi), Veli, ve İsmail (Gacari) arasında bölüştürür. Askerliğini tamamlayan Yusuf babasının bu hareketinden kendini mağdur hisseder ve Lefkoşa’ya yerleşerek yargıç olur. [6]

O günlerde yoldan geçen yolcular için tarla kenarlarına bir sepet mahsül bırakmak görenekti. Ancak hiçbir şekilde kişilerin bahçe ve tarlalara gidip mahsul toplamalarına izin verilmezdi. Bir gün Mehmet Katri bahçesinde üzüm koparmak ta olan iki kişi görür ve kızarak onları tutuklayıp polise teslim eder. Garip bir rastlantı sonucu hırsızlar yargıç Yusuf Ağa’nın huzuruna çıkarılırlar. Davanın babasını ilgilendirdiğini anlayan yargıç hırsızlara tuhaf bir ceza verir. Hırsızlar polis nezaretinde Mehmet Katri’nin huzuruna götürelecekler, dizlerine kapanıp elini öpecekler ve ondan af dileyeceklerdir. Babasının bu tür hafif bir ceza üzerine çok kızacağını önceden tahmin eden Yusuf Ağa, polise direktif verir ve babasına eğer cezadan memnun değilse temyiz hakkını hakimin huzuruna şahsen çıkarak yerine getirebileceğini söylemelerini ister. Yargıcın tahmin ettiği gibi, hırsızlar polis nezaretinde cezalarını yerine getirince Mehmet Kadri küplere binerek polise "hangi deyyus bu kararı Verdi?" diye sorar (Hasan Yücelen, sayfa 33). Yargıç tarafından kendine gönderilen mesajı Kabul ederek temyiz hakkını kullanmak üzere polisle birlikte Lefkoşa’ya gider.Mahkeme girişinde daha önce söylediği sözleri tekrarlar.Yargıçla yüzyüze geldiğinde ona dik dik bakar ve oğlunu tanır.Baba oğul kucaklaşıp birbirlerini öperler.Uzun bir konuşmadan sonra babası Yusuf Ağa’yı Luricina’ya dönmeye ikna eder ve ona düşen toprak payı kendisine devredilir. Yusuf’un sonraları 5 çocuğu olur. Mehmet Cannuri, Veli (Kelle), Bekir (Onbaşı), Yusuf (Ağa) (Bedasi), ve Hacer (Süleyman (Truho) ile evlenen).

Yusuf Ağa Lurucina’ya döndükten kısa bir süre sonra Mehmet’in (Çemberli) evinde bir düğün yapılır.Düğünün devam ettiği sıralarda bir grup silahlı Arnavut asker içeriye girer ve bölgenin kabadayıları olarak damattan önce gelinle yatma hakkı talep ederler.Bu tabii ki büyük bir endişe ve korkuya neden olur.Bazıları düğüne ara vererek Yusuf Ağa’ya bu beklenmedik sorunu çözmesi için başvurmayı önerir. Durumu öğrenen Yusuf Ağa baştan aşağıya askeri giysilerine bürünür, eline kılıç ve kalkanını alıp Çemberli’nin evinin yolunu tutar. Kapıda onu bu şekilde gören Arnavut askerler telaşa kapıldılar. Yusuf, kılıcını kaldırarak tavanda asılı gaz lambasını paramparça eder ve Arnavutların üzerine yürür. Yusuf’un bu hali Arnavutları karşılarında olağanüstü korkusuz bir kişi ile karşı karşıya olduklarını anlamalarına neden olur ve sözde kabadayılar hızla kapıya koşup kaçarlar. [7] Bu olayın 1820 li yıllarda vuku olduğu düşünülebilir. O zamanlar birçok Kıbrıslı adada bulunan Arnavutların küstah ve zorba tavırlarından şikayetçi idiler. 1830 lu yılların sonlarında Arnavutların yerine adaya çoğu Mısır’dan getirilen Arablar [8] toplumların hoşgörülü yapısına daha iyi uyum sağlamışlardı. Lurucina’da kökeni Arnavut ve Boşnak olan bazı aileler bulunmaktadır.Bu durum zamanın Osmanlı sayımında tasdik edilmişti. Yakın geçmişe kadar bu aileler aile lakapları olan “Arnauti” ve “Boşnaklar” olarak biliniyorlardı. [9]

Gariptir ki 1904 yılında doğan dedem Yusuf İsmail’in (Phsillo) çok içip sarhoş olduğunda odaya hızla girip gaz lambasını uzun bastonuyla kırma alışkanlığı vardı.Büyük amcasının hareketini taklit etmekteydi.Detaylı araştırmalarım sonucunda Yusuf Ağa hikayesini aileme anlattığımda annem başını elleri arasına alıp “aman Tanrım, demek babamın ağzında gevelediği buydu” demişti.Belli ki hikaye belirgin bir şekilde olmasa da nesilden nesile geçmişti.

Şimdi gelin İsmail Mehmet (Kaçari) ve 1810 yılında doğan oğlu Mehmet İsmail üzerinde duralım.Mehmet Kavaz isminini kazanan ilk kişidir (kavaz bekçi demektir).Bunu nerede ve nasıl sağladığı belli değildir.Şans eseri Osmanlı ordusunda ölü ve yaralı sayısının çok yüksek olduğu zamanda hayatta kalabildi. Belki de ön hatlarda değil, bekçi olmasının bunda önemli bir rolü vardır. Çünkü sıradan askerler korumasız ve çok ağır şartlar altında askerlik yapmaktaydılar.Diğer yandan o dönemde hiç kimse Kavaz ünvanını önce cesurluğunu ispat etmeden kazanamazdı.Yaşam ucuz ve tehlikelerle dolu idi ve belli ki Mehmet çetin, zorlu birisi idi.Bu ileride açıkça görülecekti.Çünkü Mehmet’in çocukları köyün en başarılı kişileri oldu. Birçokları şu an polis, askerdirler. Yakın bir geçmişte oğlunun torunu Bekir (Gutsoveli) Luricina Savunma Gücünün komutanı olarak atanmıştır.

Mehmet Kavaz 1839 yılında Ayşe Yusuf (Siliono) ile evlenir 5 erkek, 2 kız çocukları olur.Ayşe (Siliono) büyük ninem olduğu gibi aynı zamanda Arab kökenli baba tarafından büyük, büyük halam ve Hasan Yusuf’un (Arabi) kız kardeşidir.Bu aile önce Pirga köyüne yerleşmişler, sonradan Lurucina’ya gelmişlerdi. Babasından çok miktarda tarla miras kalmasının yanısıra Mehmet Kavaz kendisi de oldukça fazla zenginliğe erişmiş olmalı, çünkü çok miktarda tarlaları bulunuyordu.Oğulları askerliklerini tamamlayıp döndüklerinde ailenin muazzam sayıda toprakları bulunmaktaydı.Mehmet sivil yaşamını çiftçilikle geçirdi.Bunun yanı sıra çok sayıda hayvan sahibi olması 1800 lü yıllarda büyük ve garantili bir zenginlik kaynağı idi.Bunun ispatı, nesiller sonra ve miras malların dağılımına ragmen ailenin elinde bulunan toprak miktarının fazlalığıdır.

1844 yılında dünyaya gelen ilk çocukları İsmail (İsmailo) oğlu Mehmet İsmail Kavaz’a (Ganu) on binlerce dönüm arazi miras bırakmıştı. Bekiro ve Seido’nun (Seyidali, doğum yılı 1854) torunlarına göre oldukça fazla toprak ailelerine bırakılmıştı. Aile evleri Camiye yakın bir yerde, dere ile Arab kökenli Siliono ailesinin evleri arasındaki bölgede idi.Yukarıda belirttiğim gibi bu aile baba tarafından akrabalarımdı). Tarlaları ise köyün dışında birçok geniş alana yayılmıştır.

Bu iki ailenin bir araya gelmesi anlaşılan büyük bir olaydı. Osmanlı kayıtları iki aile arasında parsellenmiş 38 toprak parçası, 80 koyun ve keçi, 2 inek, 3 eşek, olduğunu belirtir. Birleştirildiğinde arazi alanını toplam 82 arsadan oluşur. [10] Bu, zamanın koşullarında muazzam bir miktardı.

Mehmet’in oğlu Arif (Paşa) iki kez evlendi.İlk eşi Mehmet (Kaplan) ismi verilen çocuklarını dünyaya getirdikten kısa bir süre sonra ölmüştü.İkinci karısı dindar bir Rum olup Ortodoks Hristiyan inancına oldukça bağlı birisi idi.Bunun ispatı vaftis edilip Petros, Banayis, Yorgis, ve Anastasia ismi verdikleri çocuklarında görülebilir.Kadının kocası üzerinde büyük bir etkisi olduğu açıkça görülür.Kavaz olarak görev yapan ve Paşa unvanlı bir kişinin bu tür aşırı bir uygulamaya izin vermesi muhakkak ki yakın aile çevresi içerisinde büyük bir kavgaya neden olmuştur.Aile fertleri, Mehmet (Kaplan) hariç Limasola göç ettiler.Vaftis edilen çocuklar üzerine bir şey bilinmemektedir.Umarım bir gün soy ağacı İnternet sitemi görüp benimle temasa geçerler.Çünkü ailemin tüm unsurları hakkında bilgi sahibi olmak benim için çok önemli ve sevindiricidir.

Bekir Mehmet Kavaz (Bekiro)

Bekir Mehmet Kavaz 'Bekiro' Mehmet Kavaz’ın başka bir oğludur. O da söylentilere göre cesur, saygın ve ailesine bağlı birisi idi. Bekiro ismi nesiller boyunca ağızlardadır.Askerden döndükten sonra Mustafa Hüseyin’in (Uşi) kızı ile evlenir ve Mehmet (Bekiro) and İsmail (Efendi) isimli iki oğlu olur.Ancak karısı birçok kadın gibi zamansız ölür.1880, 1990 lı yıllarda tek ebeveynli aile olmak hiç de kolay değildi.Tam bu sırada Pembe Mehmet (Gatsura) da dul kalmıştı. Kocası Rüstem Hasan (Hasan Yusuf’un oğlu(Arap/Siliono) da genç yaşta ölmüş onu Mehmet (Birgo) ve Yusuf (Abeydo) isimli oğluları ile yalnız bırakmıştı. Ölen Rüstem’in halası aynı zamanda Bekir Kavaz’ın annesi idi.Eşleri ölen iki kişiyi evlendirmek sevap sayılıyordu.Aynı zamanda ikisinin de ikişer çocukları olması yüzünden çok şeyler paylaşıyorlardı.Evlilik çok başarılı olur ve çiftin birlikte 4 çocukları daha dünyaya gelir.Veli (Gutsoveli), Serife, Katriye ve 1908 yılında doğan en gençleri Osman. 8 çocuk birarada büyürler.İsmail (Efendi) köyün ilk öğretmenlerinden olur.1946 yılında genç öğrencileriyle çekilmiş okul fotoğrafında annem Fatma da yer almaktadır. En genç çocukları Osman aile düğünlerinin popüler bir siması idi. Sesinin çok güzel olduğu ve daima düğünlerde şarkı söylemeye teşvik edildiği söylenir.Zamanın koşulları sert ve acımasız olsa da Lurucina’lılar güzel zaman geçirmeyi de çok iyi bilmekteydiler.

1844 yılında doğan İsmail Mehmet Kavaz (İsmailo) babamın anne tarafından büyük büyük babası idi (dedemin babası). Malesef onun hayatı ile ilgili elimde pek bilgi bulunmuyor.Aynı zamanda yaşayan ailelerin aksine onun küçük bir ailesi vardı.1878 yılında doğan Mehmet İsmail Kavaz isimli oğlu [11] ve ondan biraz büyük olan Melek (Yasena) isimli bir kızı vardı.Genç ölüp ölmediği bilinmiyor.Aynı zamanda Şerife isimli bir de kızı vardı.Onun hiç çocuğu olmadı.Aile fertlerinin İsmail Mehmet Kavaz 'İsmailo' hakkında ismi Şerife olan bir karısı olduğundan başka bilgisi yoktur. Ancak bunu destekleyecek hiçbir bilgiye rastlamış değilim.

1854 yılında dünyaya gelen Seyit-Ali/Seidali’nin (Seido) ailesi çok daha iyi bilinmektedir. Ancak biz kızı Keziban üzerinde duracağız.Bu ailenin yaşamı cesaret, güçlük, ve trajedi olayları ile doludur.Ancak kalıcı olarak bıraktıkları Kavaz ailesi karakteri, Luricina köylülerinin yapısı ile çok iyi bir şekilde bağdaşmaktadır.

Seyit-Ali'nin kızı Keziban (1892-1955) Mehmet Ramadan ile evli idi (11.05.1886 - 15.02.1972). Mehmet 1905 veya 1906 yılında polis olur ve Larnaka’ya taşınırlar.Birlikte 11 çocukları olur.İkinci Dünya Savaşının başlamasıyla Seyit-Ali ve Hasan ve Hüseyin isimli ikiz kardeşleri İngiliz ordusunun Kıbrıs alayına katılırlar.Dedelerinin savaşçı ruhu hala yaşamaktadır.Mehmet Ramadan polis onbaşısı olur.Görevi icabı bir yerden bir yere devamlı yer değiştirir.Mehmet ve Keziban’ın ikiz oğulları 1922 yılında Limasolda, dedesi Seyit-Ali Kavaz’ın ismini verdikleri Seyit-Ali ise 1925 yılında Larnaka’da dünyaya gelmişti.1939 yılında İkinci Dünya Savaşı başlamış ve Nazi Almanyası 1940-1941 yıllarında tüm Avrupa’ya yayılmıştı.Britanya İmparatorluğu yaşam savaşı vermekteydi.Birçok Türk ve Rum erkek savaşa katılma çağrısına uyarak asker yazılmışlardı.İkiz kardeşler ilk gönüllüler arasında idiler. Seyit-Ali henüz çok genç olduğundan gerçek yaşını gizleyerek orduya katılmıştı. İngilizler o zamanlar pek soru sormuyorlardı.Kıbrıs Alayı kurulmuş, Hasan Girit adasını deneyimli Alman paraşütçü askerlerden kurtarma çabalarına yardımcı olacak grubun arasında oraya gönderilmişti.Ancak Hasan diğer Kıbrıslılarla birlikte Almanlar tarafından esir alınır.

Birçokları savaşın bitimine kadar esir olarak kalır. Ama Hasan kaçarak Girit partizan ordusuna katılır.Birçok Luricinalılar gibi Rum dilini çok iyi bilmesi onun Rum bir sivil sanılması için avantaj sağlar.İkinci kez esir alınma tehlikesi ile karşılaşır ancak bulunduğu evin arka tarafından dağa kaçıp Girit mukavemetleri ile birlikte Almanlara karşı savaşır.İngiliz ordusu adayı kurtarınca kendi birliği olan Kuzey Afrika'da Çöl Fareleri (Desert Rats) olarak bilinen 8.Orduya geri döner.Bu arada küçük kardeş Seyit-Ali kendi görevini yapmaktadır.

Onbaşı Seyit Mehmed Ramadan Savaş esnasında birçok tarihi olaylara şahit olur (örneğin, Monte Casino’nun bombalanıp yerle bir edilmesi gibi).Senegali’da bir kafede bilardo oynarken dışarıdaki kargaşayı duyar ve dışarı koşar.Kıbrıslı Rum bir asker, etrafını saran İtalyan askerler tarafından darp edilmektedir.Kendi silah arkadaşları ise olaya seyirci kalmakla yetinmektedirler.Seyit Mehmed Ramadan kayışını belinden çıkararak kavgaya dalar ve etrafa darbeler yağdırmaya başladı.Kendi deyimi ile Rum askeri “özgürlüğe kavuşturur”.Hızını alamayıp orada duran bir bisikleti kaldırarak İtalyanlara savurur. O anda herkes telaşla kaçışmaya başlar. Askeri polisler olay yerine gelmektedir.18 yaşında iken Mart 1944 yılının bir akşamı genel bekçilik görevi yapmak üzereyken müfrezesindeki askerlerin hayatını kurtarır. Uzakta bir ses duyarak durmalarını ve kendilerini belirtmelerini ister. Karşıdan ses çıkmayınca bir el ateş atar. Uyanan askerler araştırma yapar ve ölü bir Alman askere rastlarlar.Seyit attığı kurşunla Almanı alnının ortasından vurarak öldürmüştür.Bu olaydan oldukça etkilenir.Nasılsa bir insanın canına kıymıştır. Müfreze komutanı onu avutarak çok iyi bir şey yaptığını , aksi takdirde tüm asker arkadaşlarının hayatlarından olacaklarını söyler. Bunu yapmasaydı veya kendisi vurulsaydı tüm asker arkadaşları uykuda iken Almanlar tarafından öldüreceklerdi.

Seyit birçok kez ölümden kurtuldu.İlk kez bulunduğu geminin karaya çıkarma yapmadan bir gece evvel üzerlerine bomba yaşarken ölüm korkusunu yaşar.Sonraları kızına o gece 18 yaşını doldurma fırsatı bulamayağını düşündüğünü anlatır.Başka bir kez Haifa’da (Filistin) iken ölümle burun buruna gelir.Ana yolda yürüdüğü esnada bir grup Yahudi Özgürlük Savaşçıları ile karşılaşır (bunlar zaman zaman İngiliz askerlerini öldürmekten kaçınmazlardı). Hayatını onlara İngiliz değil Kıbrıslı Türk olduğunu söyleyerek kurtarır. Bu olay artık askerlikten vazgeçmesinin zamanının geldiğini ona gösterir.Haziran 1947 yılında terhis olarak geri Kıbrıs’a döner.Kıbrıs Polis Kuvvetlerinde göreve başlamak üzeredir.Üniforması ertesi gün için hazırlanmış bulunmaktadır.Ancak Seyit-Ali Kıbrıs’ta kalmayı arzu etmemektedir.Onun için kardeşinin ölümü savaş sırasındaki tüm olaylara gölge düşürmüştür ve o dönemin en önemli olayıdır. [12]

1943 yılında Müttefik Güçler İtalya’yı istila ettiğinde Seyit-Ali Roma’ya ilk girenler arasında idi.Savaş henüz bitmemişti, ama müttefikler her alanda ilerliyorlardı.Aile bir trajedi ile yüzyüze gelmek üzereydi. 9 Eylül 1944 yılında, ikiz kardeşlerden biri olan Hüseyin İtalya dağlarında bir konvoya öncülük yapmaktaydı.Sürekli yağmur yağdığından daracık yollar kaygan ve tehlikeliydi.Ansızın karşı virajdan bir Amerikan konvoyu belirir.Hüseyin’in motosikleti kayar ve onu bir tarafa savurur.Kötü bir şekilde yaralanan Hüseyin yaşamını yitirir.Olayın resmi açıklaması ‘savaş kazası’ olarak verilir.Hüseyin askeri mezarlık olan Ancona mezarlığına gömülür.Bugün orada yatmaktadır.Mezar taşının üzerinde 'Onbaşı Hussein Mehmet, CY/1217' yazılmaktadır. [13] Takdir belgesi olarak Seyit’e Prens Charles’dan savaşa yaptığı katkı için bir mektup gönderilmiştir.Ancak bu belge birkaç yıl önceki ölümünden sonra bulunamamıştı.Bu mektuba ilaveten Seyit’e Kraliçe, Prens Phillip, ve Başbakanlar tarafından da gönderilen mektuplar bulunmaktadır. Ailenin görev aşkı ve onuru nesilden nesile geçmiş ve genç nesillerin atalarının başarıları için gurur duymalarına neden olmuştur.

En başarılı Luricinalılar arasında Alper Mehmet’in başarılarından söz etmeliyim.2004 yılında İzlanda Büyükelçisi olarak atanan Alper Mehmet’in başarısı için tüm Luricinalılar gurur duymaktadır.Eski bir diplomat olan Alp Mehmet (Alper Mehmet olarak doğdu) Birleşik Krallığın ilk etnik kökenli iki elçisinden biridir.Mehmet 1956 yılında Kıbrıs’tan Birleşik Krallığa gelir.Doğu Londra’daki Parmiter Grammar Okulunda ve Bristol Politeknikte eğitim görür. Bristol’dan mezun olunca 1970-1979 yılları arasında Muhaceret Memuru olarak, 1979 -1983 yılları arasında Nijerya’nın başkenti Lagos’da viza memuru olarak görev yapar. 1983 yılında Diplomatik Servise katılır ve Romanya, Almanya ve iki kez İzlanda’da görev sürdürür.2008 yılında görevini terk eder.2004 yılında İzlanda Büyükelçisi görevine atandığında etnik azınlık kökenli ilk iki büyükelçiden biri idi (diğeri Bangladeş Yüksek Komiserliğine atanan Anwar Choudhury’dir). [14] Şu an ‘Migration Watch UK’ kurumunun danışmanlık meclisinde görev yapmaktadır.

1960, 1970 li yıllarda amcam Osman Yusuf (Pire) yıllarca gönüllü olarak askeriyede görev yapmış bulunmaktadır.Yetkili görevli olarak birçok tehlikeli görevler yüklenmekle ün salmış birisidir.15 yıllık hizmetten sonra askeri görevlerden ayrıldı ve şu an bina inşaatçısı olarak çalışmaktadır. 3 yıl önce devlet Luricina ve halkına karşı yapmış olduğu hizmetlerden dolayı onu onurlandırıcı bir madalya vermişti. [15] Onun takdir ettiğim bir yanı, aynen diğer kıdemli emektarlar gibi başarıları hakkında hiçbir zaman övünmemesidir.İlk bakışta gayet sakin, uysal birisidir.Onu Kasım ayında ziyaret edip madalyası ile bir fotoğraf çekmek istediğimde duyduğu gururu açıkça hissettim.Demek ki bu kişilerin manevi gücü ve cesareti ancak gerektiği zaman su yüzüne çıkar.

Yukarıdaki anlatımdan anlaşıldığı gibi Mehmet Katri ailesi sıradan bir aile değildir.Ailenin geleneksel askeri sertliği ve cesareti nesilden nesile geçmiştir.Son örnek olarak Ayşe ve Tuncer Mehmet’in oğulları, Mehmet Seyit-Ali’nin (Mono) torununu göstermek isterim.Bu şahıs tesadüf eseri büyük büyük dedesinin adı olan Mehmet Kavaz adını taşımaktadır. Mehmet şu an Kraliyet Piyade Alayında sancak çavuşu (colour sergeant) olarak görev yürütmektedir. Alayın belirgin bir yeri olmamakla beraber alay merkezi ‘Tower of London’ olarak Kabul edilir. Mehmet’in 1989 yılında başlayan uzun süreli görevi onu 1990'lı yıllarda Bosna, Kıbrıs, Almanya, Kuzey İrlanda, Kanada, Falkland Adalarına kadar götürmüş bulunuyor. Bu yüzyılda ise Afganistan ve Irak gibi ülkelerde görev yapmıştır. Mehmet, gayet uzun boylu, yakışıklı bir görünüme sahip olup yüzünden tebessüm hiç eksik değildir. Bu, hayata karşı olan olumlu bakış açısının göstergesidir.Şubat 2005 yılında Corine ile evlendi ve şimdi 3 yaşında olan Adam ismi verdikleri bir oğlan çocukları oldu.43 yaşında olan Mehmet’in şerefli görevine devam etme azmi hiçbir zaman azalmadı.Şimdi Britanya Ordusu için Kariyer danışmanı görevi yapmaktadır. [16]

Şüphesiz Mehmet Katri’yi Luricina’ya getiren ruh, halâ şimdiki genç nesillerin damarlarında yaşamaktadır. Katri/Kavaz evlatları başarıları ile, atalarının gururu ile dünyanın her köşesine yayılmış bulunmaktadır. Sevgide veya trajedide bir şey kesindir. Onların uysal gölgeleri geldikleri Luricina tepeleri ve vadilerinde halâ dolanmaktadır.

[1] Wikipedia

[2] Hasan Yücelen. Akıncılar/Lurucina Türklerin Yüzyıllık Varoluş Mücadelesi sayfa 29

[3] Ottoman census of 1879. Doc No; 160-a-3 (319) No; 559.

[4] Türkiye Cumhuriyeti Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü.1831-3 Osmanlı Nüfus Arşivleri . State National archives of The Republic of Turkey. 1831 Ottoman census Page 145. "Osmanlı İdaresinde Kıbrıs, Nüfusu-Arazi dağılımı".

[5] Maps of Lord Kitchener. Section 10, drawn in 1882, and published in 1885

[6] Hasan Yücelen. Akıncılar/Lurucina Türklerin Yüzyıllık Varoluş Mücadelesi sayfa 30-33

[7] Hasan Yücelen. Akıncılar/Lurucina Türklerin Yüzyıllık Varoluş Mücadelesi sayfa 30-33

[8] A heritage of 400 years by Kıbrıs Vakıflar İdaresi.

[9] Ottoman census of 1879. Doc No; 164-a-2 (327) 5720. & Doc No; 154-a-3. (307) 5383.

[10] Ottoman census of 1879. Doc No; 160-a-3 (319) No; 5594 & Doc No : 158-a-2 (315) 5513.

[11] Ottoman census. Doc No; 160-a-3 (319) 5594.

[12] Family memoirs of Tina Kemran (daughter of Seyit Mehmet).

[13] ] Military service record of 'Corporal Hussein Mehmet, Issue of campaign service medals to next of kin. 01.04.1998

[14] Wikipedia.

[15] Personal account of Osman Yusuf Pire.

[16] Personal account of Mehmet Kavaz.